Tuwim. Wylękniony bluźnierca recenzja

Świetnie napisana biografia wielkiego polskiego poety o niebywałym talencie, porównywano go do Mickiewicza, nieprzypadkowo nazywano księciem poetów. Jego gwiezdny czas to były lata międzywojenne, czasy Pikadora i Skamandrytów, wtedy był królem życia i poezji: „siły rażenia poezji Tuwima nie można było porównać z niczym. Pisał jak nikt przed nim i nikt po nim.” Uderza szerokość jego zainteresowań, oprócz wierszy, także dla dzieci pisał też skecze kabaretowe, teksty piosenek (Miłość ci wszystko wybaczy), tłumaczył poezję rosyjską, uprawiał absurdalny humor (książka 'W oparach absurdu'), tworzył aforyzmy (mój ulubiony: „Ci, którzy przemawiają w imieniu Boga, powinni pokazać listy uwierzytelniające”) i co tam jeszcze.

Ale nie wszystko w jego życiu było tak słodkie. Po pierwsze szpeciło go duże znamię na jednym z policzków; z tego powodu nie lubił przebywać między ludźmi. Z czasem przerodziło się to w chorobliwy lęk przed otwartymi przestrzeniami. Po drugie, pochodził z rodziny zasymilowanych żydów, ale jego mową była polszczyzna, władał nią mistrzowsko. Niemniej przez całe życie przypominano mu o jego pochodzeniu, często brutalnie. Z latami coraz bardziej boleśnie i nerwowo przeżywał te ataki.

Wojnę przeżył na uchodźstwie w Brazylii i w Ameryce, bardzo wcześnie zaczął popierać Sowietów i polskich komunistów, co poróżniło go z resztą emigracji. Wrócił do kraju bardzo szybko, nie mógł długo wytrzymać bez żywej polskiej mowy, ale wojna go złamała. Rychło zaprzedał się komunistom, pisał wiernopoddańcze wiersze – nie musiał tego robić, i tak władze by go hołubiły. Czy nie stało mu charakteru, czy lubił luksusowe życie zapewniane przez komunistów, kto wie? Zmarł nagle w grudniu 1953 r. , nie doczekawszy okazji wytłumaczenia się z zauroczenia komunizmem.

Zostały po nim wspaniałe wiersze, czytane, śpiewane, wystawiane, ten poeta wciąż żyje w sercach czytelników. Paradoksalnie, dowodem jego żywotności jest napis, jaki w latach 80. pisali skinheadzi na murach blokowisk: „Murzynku Bambo, czekam na ciebie, przyjedź do Polski, to cię zaj...”.

Książka jest świetnie napisana, utrzymał Urbanek równowagę między mnogością faktów a ciekawą, dynamiczną, opowieścią.

Po lekturze książki nabrałem apetytu na dzieła Tuwima: 'W oparach absurdu', 'Bal w operze' i 'Kwiaty polskie'.

Zacząłem lekturę od audiobooka, ale rzecz jest zbyt treściwa, rychło zatem przerzuciłem się na ebooka.