Recenzja książki Lanny

Książka niecodzienna. Z jednej strony niesamowicie bajkowa, niemalże mityczna. Z drugiej uderzająca realizmem i współczesnością. Napisana w sposób skłaniający do refleksji i zastanowienia się nad znaczeniem każdego rozdziału.
---
Powieść opowiada historię chłopca o imieniu Lanny, mieszkającego w małym miasteczku pod Londynem. Lanny jest chłopcem szczególnym, o ponadprzeciętnej wrażliwości, wielkiej inteligencji i zmyśle intuicji. Lanny czuje się związany ze swoim nowym domem, tak bardzo, że zdaje się wyczuwać wioskę. Czuje jej emocje, nastroje i przeszłość. Wyczuwa historię własnego domu i okolicznej roślinności. Czuje się też związany z Praszczurem Łuskiewnikiem - mitycznym stworzeniem, najczęściej przedstawianym jako stwór zbudowany z gałęzi i liści, z dodatkiem kory drzewa i wijącymi się witkami.
---
Rodzice Lannego to dwie zupełnie różne osobowości. Matka to empatyczna kobieta, która całymi dniami stara się ukończyć swoją książkę- krwawy kryminał, pełen brutalności.
Ojciec to wycofany z życia rodzinnego karierowicz, który dostrzega tylko wartość pieniądza. Pewnego dnia matka, z uwagi na wrażliwość syna (mimo obiekcji ojca i niepochlebnej opinii w wiosce) namawia lokalnego artystę Pete'a na udzielanie Lanny'emu lekcji rysunku. W efekcie obaj się zaprzyjaźniają i dzielą swoim postrzeganiem świata.
---
Kiedy Lanny ginie Pete jest pierwszym podejrzanym. Posiada jednak niepodważalne alibi. Pod koniec powieści dowiadujemy się jak bardzo mały chłopiec jest związany z okolicą i co naprawdę się stało. Jedna z mieszkanek wioski Peggy utrzymuje, że Lanny został zabrany przez Łuskiewnika - i ten wątek również został tutaj zaprezentowany.
---
Nie jest to prosta lektura. Rozdziały są jakby urywkami, przedstawiającymi rzeczywistość z perspektywy poszczególnych bohaterów (pisane w pierwszej osobie), w tym również Praszczura. Jedno jednak jest pewne- powieść ta to pochwała emocjonalności i kreatywności. To powieść ukazująca potęgę marzeń i to jak łatwo, my ludzie, je tłamsimy i szufladkujemy.
Na tę książkę trzeba się jednak otworzyć, bo jej sens tkwi "między wierszami".