Kuklany Las recenzja

Premiera 19.04.

Karol wraz z synem Maćkiem wybrali się do lasu. To miała być typowa męska wyprawa. Nie przewidział jednak, że dzieciak będzie chciał biegać po lesie, ciesząc się, gdy zmęczony ojciec będzie go gonił. Zawołał syna, naśladując głos potwora, a gdy nie usłyszał odpowiedzi, rozejrzał się dookoła. Zobaczył nieopodal jaskrawą kurtkę i zakradł się po cichutku. Maciek spał. Zaniósł go do samochodu, a później już pod domem, prosto do mieszkania. Gdy kopnął w drzwi, żona otworzyła szybko, biorąc malca w objęcia. Wtedy uderzyła ją myśl, przeczucie, tak bardzo przerażające, iż jej umysł nie umiał tego zaakceptować...

Gdy Maciek obudził się, dookoła niego panowała ciemna noc. Nie bal się, więc podejrzewał, że jednak śpi, a to wszystko, jest tylko przedziwnym snem. Szedł przed siebie, tak jakby znał drogę na pamięć. Stał się częścią lasu, jednej istoty, na którą składały się wszystkie krople, liście, robaczki i zwierzęta. Czuł coś dziwnego, że to miejsce staje się jego domem.

To był Kuklany Las i to tu chciał być.

Tym razem Ania postawiła na delikatną grozę, która delikatnie przebija z kart powieści. Fabuła oscyluje na granicy jawy i snu, tworząc wrażenie nierealności i ulotności. Nie wiadomo gdzie jest granica pomiędzy prawdziwym życiem a snem. Ta oniryczna powieść skłania do refleksji, nad kruchością i delikatnością życia, oraz do pokłonu w kierunku matczynej miłości.

Fabuła poruszyła mnie w dwójnasób, z jednej strony walka matki, która za wszelką cenę nie chce poddać się śmierci, a z drugiej chęć młodej kobiety, do posiadania „własnej rodziny”. Obraz, który wykreowała Ania, mógłby z powodzeniem być przedstawiony na innych bohaterach, ponieważ oni moim zdaniem stanowili tu tylko tło, dla wszystkich wydarzeń, które miały miejsce.

Książka głęboko zapadająca w pamięć, którą każdy z pewnością zinterpretuje we własny sposób.

Gorąco polecam, trudno przejść przez tę książkę, aby nie została w głowie na dłużej.

#kuklanylas

#annamusialowicz

#staraszkola

#renibook