Kuklany Las

Trudno mi się jakoś odnieść do tej pozycji. Pewnie dlatego, że w sumie nic w tej historii nie jest oczywiste, wszystko jest mętne, rozmyte i jakby za tiulową zasłoną. W posłowiu autorka tłumaczy, skąd jej się wziął pomysł na tę książkę i jakie zdanie wypowiedziane przez jej synka stało się zarzewiem opowieści o chłopcu, który wrócił z lasu, a jednocześnie z niego nie wrócił, wrócił ktoś zupełnie inny...

Uważam, że pomysł jest ciekawy i posiada spory potencjał, jednak wykonanie... im dalej, tym gorzej, nie poczułam napięcia czy grozy, raczej zniechęcenie i znudzenie. Jakoś zabrakło mi tutaj powera, tego napięcia, które powinno charakteryzować taki typ literatury. Jedno wiem na pewno, to co się autorce udało, to pokazanie, do czego może doprowadzić chciejstwo i chora miłość rodzicielska.

Niestety tym razem nie mogę tej książki ocenić na więcej niż na cztery gwiazdki

Kuklany las jest ponad stu stronicową powieścią nie znanej mi jeszcze autorki, która stworzyła historie z pogranicza grozy i baśni. Zaciekawiła mnie samym niezwykłym lasem, bo uwielbiam powieści dziejące się w takich miejscach. Zapowiadała się niezwykle klimatycznie i wciągająco. Dlatego po nią sięgnąłem.

Książka Kuklany las jest nieduża, ale przez swoją wielkość nie można jej niczego odmówić. Sam pomysł na fabułę jest intrygujący i dający pole do popisu. Otóż ojciec z synem wyrusza do lasu, który staje się areną przedziwnych wydarzeń. Po powrocie do domu matka zauważa pewne zmiany w zachowaniu syna jakie występują. Każdy rozdział jest pewną opowieścią o ludzkich losach uwikłanych w niezwykłe i tajemnicze wydarzenia. Powiązanych ze sobą, mającą cechy problematyczne, które mogą być rozwiązane na wiele sposobów. Autorka zręcznie żongluje kolejnymi losami bohaterów. Pojawiają się niewiadome i las staje się taką odskocznią od wszystkich kłopotów. Sam las w jaki zostajemy zabrani można określić mianem przedziwnego, mrocznego na swój sposób z przedziwną atmosferą niepokoju jaki unosi się wraz z rozwojem wydarzeń. Ze zwykłego przeistacza się w coś baśniowego, na skraju jawy i snu, nie pozbawionego atmosfery niepokoju i mrocznego klimatu. Zwykłe życie bohaterów jest zderzane z grozą jaka pojawia się wraz ze zdarzeniami jakimi uczestnikami są postacie. Niektórzy bohaterowie z chatki mają w sobie coś tajemniczego i zarazem groźnego. Jakby mogli kierować losami ...

Jest to książka, pełna mrocznych leśnych tajemnic, tęsknot i lęków. Jednak nie straszą tu duchy, upiory czy inne klasyczne horrorowe straszydła. Straszy tu chyba głównie wyobraźnia i cisza. Miłość zmieniająca się w coś mrocznego. Miłość między matką, a dzieckiem, która czasem może być trucizną dla całego otoczenia. Miłość i wyobrażenie, co by było, gdyby tej najważniejszej istoty zabrakło.
Samo wyobrażenie utraty pamięci o tych, którzy są najważniejsi, o całym dotychczasowym życiu przyprawia mnie o dreszcz. Ale kuklany las, który tę pamięć wchłania, daje w zamian coś innego, czy to dobra zamiana?

"Kuklany las" nie jest typowym horrorem, jest mrocznym, pełnym artyzmu utworem. Bogaty w plastyczne opisy ciemnego lasu, jego dźwięków i zapachów oraz przeszywające opisy uczuć bohaterów. Działa bardzo mocno na wyobraźnię i na długo odbija się echem w głowie.

Bardzo ciekawa, wręcz trochę baśniowa opowieść grozy. Nie mogłam się od niej oderwać, ale to krótka opowieść, więc szybko poszło. Polecam.

"Kuklany las" to moja pierwsza powieść grozy. Nie była to jakaś wymagająca lektura, w dodatku była to cienka lektura. Cienka, ale tylko objętościowo, bo fabularnie przyprawiła mnie swoją oryginalnością o gęsią skórkę. Ale...

Bo wyobraź sobie, że po zwykłym spacerze po lesie z dzieckiem do domu wracasz z czymś w rodzaju kukiełki. Twoje matczyne serce pęka i w głębi duszy wiesz, że dzieje się coś złego. Samo dziecko wydaje się wyzutym z uczuć przedmiotem, które przeszywa Cię lodowatym wzrokiem, a na każde Twoje pytanie odpowiada beznamiętnym "tak, mamo" lub "nie, mamo". No ciary na plecach czy chcesz czy nie są, a podświadomość zaczyna wariować. A las wzywa. Nie tylko Twoje dziecko, ale i tych pogubionych, którzy mogą się zaopiekować kimś nad kim stoi śmierć.

Powieść ta osnuta jest tajemnicą i tragedią. Śmierć czyha nad jedną z dusz, która jeszcze nie chce ujść tam, gdzie jej miejsce. Starowinka martwi się o swe dorosłe dziecię. Nie chce jej pozostawić samej na tym ziemskim padole. Motane przez nią niegdyś kukły, które w jakiś sposób żyją w lesie mają swój plan.

Oniryzm, który występuje w tej książce, sprawia że nie wiesz co jest prawdą, a co snem. Tutaj to wszystko domysły. Domysły, które sprawiają, że strach ma wielkie oczy.

...ale.

Finał książki to jednak wielki chaos. Przez to czuję, że mamy tutaj niedokończoną historię. Pozostał lekki niesmak połączony ze strachem. Nie było źle, koncepcja świetna, jednak zabrakło mi w final...

Stracony potencjał...