Rzeźnia numer pięć recenzja

Wspomnienia amerykańskiego pisarza z okresu II wojny światowej stały się podstawą do stworzenia jednej z najbardziej znanych na świecie powieści pacyfistycznej. „Rzeźnia numer pięć” do dziś wywołuje emocje wśród czytelników i prowokuje do zadawania trudnych pytań: co tak bardzo pociąga ludzi w prowadzeniu wojen, dlaczego prędzej czy później zmuszane do brania w nich udziału są dzieci i jak to się przekłada na życie przyszłych pokoleń?.

Kurt Vonnegut przez lata planował napisać historię opartą o jego wspomnienia z czasów, gdy znajdował się w niemieckiej niewoli i był świadkiem zniszczenia przez brytyjskie lotnictwo Drezna. Stała się ona jego pierwszą książką, dzięki której udało mu się rozliczyć z piekłem, jakiego doświadczył w czasie II wojny światowej. W rzeczywistości, aby podjąć się tego zadania potrzebował doświadczenia, dlatego wcześniej opublikował cztery powieści, oraz znacznie więcej czasu, chcąc przelać swoje wspomnienia na papier. W powieści odgrywa on rolę narratora.

Głównym bohaterem powieści jest Wiliam „Billy” Pilgrim, syn fryzjera, który jako młody chłopak zostaje wcielony do armii Stanów Zjednoczonych i wysłany w 1944 roku na front zachodni, by walczyć z nazistami. Jednak bardzo szybko zostaje pojmany i trafia do niemieckiej niewoli, gdzie spędza czas, aż do zakończenia wojny. Billy jest postacią niezwykle zagadkową, prawdopodobnie na skutek doświadczeń, jakie go spotkały w czasie wojny. W efekcie tych wydarzeń doznał najprawdopodobniej zespołu stresu pourazowego i wmówił sobie, iż jest w stanie podróżować w czasie i kontaktować się z pozaziemskimi cywilizacjami. Jego zachowanie i stoickie podejście do życia sprawiają, że przez większość książki miałem wrażenie, że czytam alternatywną wersję historii Forresta Gumpa.
„Rzeźnia numer pięć” to wymagająca książka, która słusznie zasługuje na miano klasyki literatury antywojennej. Jest to przejmująca, miejscami chwytająca za serce biograficzna historia człowieka, którego złamała wojna. Uważni czytelnicy znajdą w niej dużo faktów historycznych, symboliki oraz pytań z pogranicza filozofii i metafizyki. Mimo że książkę czytało mi się bardzo szybko i z dużą przyjemnością, zabrakło mi w niej zakończenia, które zdołałoby mnie wbić w przysłowiowy fotel.