Niemiecki bękart recenzja

Dzisiaj za to znowu zabieram Was do Fjällbacki. I tym razem, to było to, na co czekałam. Nie będę narzekać, nie będę mówić, że było nudno. Gdy sięgałam po piąty tom, przerażała mnie jego długość, bo to blisko sześćset stron, najgrubszy z całego cyklu, ale okazało się, że nie potrzebnie. Läckberg sprawiła mi psikusa i wypełniła te kartki historią, której nigdy nie zapomnę. Miałam po niej takiego czytelniczego kaca, że kolejnego dnia nie byłam w stanie zacząć nowej książki, bo wciąż żyłam tą powieścią.

"Niemiecki bękart" to opowieść o ludziach, którzy w czasie drugiej wojny światowej byli jeszcze nastolatkami. Choć Szwecja nie była bezpośrednio dotknięta konfliktem zbrojnym, to granicząca z nią Norwegia już tak. Mieszkańcy Fjällbacki nie byli obojętni na los sąsiedniego kraju i przemycali dla nich jedzenie, ale też informacje. Zajmował się tym Axel, syn miejscowego doktora i starszy brat Erika. Losy tego rodzeństwa oraz ich przyjaciół: Elsy, Britty i Fransa, poznajemy w tej powieści dwutorowo: w teraźniejszości oraz w latach 40. Jak to u tej autorki bywa, w miarę wyjaśniania się przeszłości, także współczesne śledztwo będzie zmierzało ku końcowi. Jakie śledztwo? Cóż, Erik został zamordowany. Jednocześnie Erika badając przeszłość własnej matki, odkrywa, że był jej przyjacielem w młodości. Kobieta bardzo mało o niej wie, jednak dzięki znalezionym na strychu pamiętnikom ma się to zmienić. Czy po ich lekturze Erika lepiej zrozumie matkę i samą siebie?

Camilla Läckberg poruszyła w tej książce wiele ważnych i trudnych tematów. Nie chodzi "tylko" o wojnę. Pojawiają się tutaj wątki takie jak skrajny, fanatyczny nacjonalizm, tolerancja czy wreszcie wybaczenie. Podczas lektury powraca też ciągle pytanie, czy jesteśmy w stanie odciąć się od przeszłości, od naszych korzeni. I nie ma na nie jednoznacznej odpowiedzi.

To zdecydowanie najlepsza książka tej autorki spośród tych, które dotychczas przeczytałam. Choć nadal nie rozumiem fenomenu tej serii, to ten tytuł zapamiętam na długo.

Moje 8/10