Recenzja książki Pamięć Lasu

Opowieść Starych Drzew- Pamięć Lasu to bardzo dobre wydanie fantastyki w starym stylu. Nieco toporniejsza niż dzisiejsze młodzieżówki, bez sztampowych schematów, miłostek i zbędnych zapychaczy, pełna za to okrucieństwa, wojny, doskonale napisanych postaci i tajemnic. Tajemnic skrywających się w Lesie, ale i w sercach postaci spotykanych na kartach powieści. To, co podoba mi się w tej książce najbardziej to właśnie Las i to jaką ma moc. I to właśnie wydało mi się takie... słowiańskie. Wiara w to, iż las, a może raczej Las żyje. Ma swoją świadomość, duszę i moc. Magiczną, pradawną i tajemną. Moc, która uśpiona w każdej chwili może wrócić i wpływać na swych mieszkańców. W tym też na ludzi. W jaki sposób? Tego nie będę Wam zdradzać.
Pamięć Lasu opowiada historię młodego kapitana, który mimo wieku nie jedno w życiu już przeszedł. Jego zadaniem jest przywołać do porządku oddział rebeliantów, który skrywa się w okrytym złą sławą lesie. Jego załoga bowiem zdawać by się mogło, zdziczała i zaczęła rządzić się sama sobą stając się bardziej bandą brutalnych zabójców i łotrów niż bohaterów walczących za sprawę. 
Tutaj jednak nic nie jest takie proste, nic nie jest jednoznaczne. Tajemnice i intrygi chowają się za każdym rogiem, a las... Las zdaje się obserwować każdy ruch młodego kapitana Sidorta i jego ludzi. Wiatr szumiący w liściach drzew zdaje się nieść ze sobą szepty. Autorka daje nam kawał porządnej fantastyki. Bez zbędnych romansów i zapychaczy czasu, za to z naprawdę rewelacyjnie napisanymi postaciami, intrygami i historią wartą poznania. w świecie stworzonym przez autorkę nikt i nic nie jest czarne albo białe, a odcienie szarości nieustannie przenikają się. Każda postać jest inna, ma swoją historię i charakter. Wszystko napisane prostym, zgrabnym i przyjemnym w odbiorze stylem.
Szczerze i z czystym sercem polecam. Zwłaszcza wielbicielom gatunku, którzy z całą pewnością się nie zawiodą na tej pozycji. 
Z zaciekawieniem wyczekiwać będę kolejnych części powieści pani Agnieszki.