Trzy dni i jedno życie recenzja

To było moje pierwsze zetknięcie z twórczością Pierra Lemaitre. Muszę szczerze przyznać, bazując na recenzjach innych jego książek spodziewałem się czegoś z goła innego, a dostałem historię, która przysłowiowej dupy mi nie urwała. Zapowiedzą dobrej lektury był początek książki napisany w sposób intrygujący, opowieść rozwijała się wartko i ciekawie. Niestety akcja nagle, prawie całkowicie wyhamowała, by rozwinąć się ponownie w nieprzewidywalny sposób na ostatnich stronach.

"Trzy dni i jedno życie" to historia nastolatka, który w chwilowym uniesieniu emocjonalnym zabija młodszego kolegę. Obaj są mieszkańcami małej miejscowości, w której wszyscy się znają i prawie wszystko o sobie wiedzą. Sprawca, niemalże od razu, zaczyna zdawać sobie sprawę, jakie mogą grozić mu konsekwencje. Czytelnik staje się swego rodzaju widzem obserwującym wewnętrzne rozterki, narastające poczucie winy oraz świadomość ogromnych konsekwencji grożących zarówno Antoine’mu jak i jego rodzinie. Autor stara się bardzo obrazowo oddać emocje targające 12 letnim chłopcem – można powiedzieć, że dokonana jest dogłębna analiza psychologiczna. Przypomina mi to trochę sposób przedstawienia losów bohatera powieści Fiodora Dostojewskiego „Zbrodnia i kara” Rodiona Raskolnikowa. Niestety Lemaitre prawie całkowicie odpuścił sobie fabułę, wspominając tylko marginalnie np. wątek prowadzonego dochodzenia i poszukiwań „zaginionego” chłopca.

Sam pomysł na historię ciekawy, podobnie jak próba oddania wewnętrznych zmagań głównego bohatera z własną psychiką i poczuciem narastającego osaczenia. Niestety w mojej ocenie zawiodło wykonanie. Temat nie został w zadowalającym mnie zakresie wyczerpany. Muszę również przyznać, że brakuje mi zakończenia lub wyjaśnienia kilku wątków, dlatego ogólna ocena jest taka a nie inna.