Gdzie niebo mieni się czerwienią recenzja

W pewnej wiosce niebo mieni się trzema kolorami. Dokładniej, gdy niebo jest tak przejrzyste, że widać wszystkie gwiezdne konstelacje ukazuje się piękna zorza, która przybiera najczęściej trzy kolory, ale bardzo rzadko pojawia się w czwartej barwie. Gdy nieboskłon mieni się zielenią oznacza to, że na wyspie Skane panuje harmonia i bogini, która sprawuje nad nią piecze jest szczęśliwa. Jeśli niebo mieni się na niebiesko, znaczy to, że niebawem zbliży się zamieć, lecz gdy na niebie wykwitnie krwisty szkarłat, trzeba się spodziewać zagrożenia. Bo widzicie czerwony kolor to ostrzeżenie. Ostatni raz pojawił się siedemnaście lat temu, ze swoim pojawieniem przybyła także zaraz, która zebrała ogromne żniwo między innymi odebrała nowo narodzonej Ósie matkę i teraz znowu na niebie wykwitną szkarłat. Ósa będzie próbowała powstrzymać nieszczęście uda się w podróż, żeby odpłacić za grzechy i ochronić bliskich.

Wiele razy miałam kupić tę książkę, ale zawsze coś mię od tego odciągało, więc gdy ostatnio udałam się do biblioteki i zobaczyłam tę książkę musiałam ją wziąć. Gdy natrafiam na jej tytuł to pierwsze co przychodzi mi na myśl to nie wykorzystany potencjał historii i bohaterów. Niestety przez to, że jest to jedno tomówka o 347 stronach nie mamy czasu, żeby bliżej poznać bohaterów. Jedynie bliżej poznajemy Óse, a drugi z głównych postaci Ivar przez długi czas zostaje odstawiony na bok, a jest równie ciekawą postacią, która powinna pojawiać się na większej liczbie stron. Akcja rozkręca się powoli, ale autorka nadrabia to różnymi opisami. Koniec książki to część, w której jest wiele nagłych zwrotów akcji. Według mnie lepiej by było jakby te wydarzenia były rozciągnięte w większym czasie. Nie jest to zła książka, ale nie jest też wielką rewelacją.