Szafarz recenzja

Podobno kobiety nie można przekonać, ale można ją namówić... Takoż i ja zostałam namówiona do przeczytania powieści Grzegorza. Tyle że w trakcie lektury coraz bardziej przekonywałam się do trafności wyboru.

Chociaż autor ma tendencję do barwnych i długich, epickich wręcz opisów, za którymi ja osobiście nie przepadam w takiej ilości, to jednak uczciwie mówiąc, stają się one nieistotne wobec głównego zrębu fabuły. To właśnie wątek kryminalny jest największą zaletą powieści: niesztampowy, niezwykle zawiły i wielowątkowy. Kocham takie intrygi z mnóstwem zagadek, wieloma potencjalnymi sprawcami i z zakończeniem, jakiego nie powstydziłby się pisarz bestsellerów. Nieszablonowa jest też osoba samego sprawcy. Na tym jednak poprzestanę, bo musiałabym puścić spojler. Drugą zaletą są bohaterowie - prawdziwi, realni jak my sami, obciążeni indywidualnymi, niekoniecznie pozytywnymi cechami, ale wyzwalający w czytelniku emocje. Jednych można równie mocno uwielbiać, co innych nienawidzić.

Wiem, że zarzutem pod adresem powieści jest obecność wielu obrazowych i nie zawsze potrzebnych scen 18+. Prawda to, że rzeczonych scen jest wiele, także i myśli i czyny bohaterów niemal non stop orbitują wokół seksu, intymności, cielesności. No ale... jak powiedział Terencjusz homo sum et nil humanum a me alienum esse puto, a poza tym autor jednym, celnym zdaniem, że "Każdy w końcu do­cho­dzi do wnio­sku, że seks jest tylko na­rzę­dziem, a praw­dzi­wym celem mi­łość" sprostował tę nadmierną seksualność. Bo o tym w gruncie rzeczy jest ta powieść... o miłości... miłość jest tu wręcz kluczowa, począwszy od motywacji sprawcy zbrodni przez osobiste wątki bohaterów.

Epizod z Sierścią jest przeuroczy, a ten z Teklą bardzo poruszający. Nie spodziewałam się, że Lichy jest zdolny do takich gestów i relacji.

I pożyczam od autora zdanie na swoje nowe motto: "jeśli cze­goś nie wolno, ale bar­dzo się chce, to można" 😁

Ani dziękuję za polecajkę, namowę i reprymendę za to, że ośmieliłam się na początku obdarzyć Cyrę sympatią 🙈