Recenzja książki Kuba-Miami. Ucieczki i powroty

Łódka, tratwa, ponton, a nawet opona - to symbole wolności na Kubie, na której rządził Fidel Castro.

Marzeniem wielu Kubańczyków była emigracja do USA. Do kraju, gdzie mogli żyć i pracować, bez ograniczeń. Jednak zanim dotarli do mitycznej Ziemi Obiecanej, jaką były Stany Zjednoczone, musieli pokonać nie lada podróż.

"Kuba-Miami. Ucieczki i powroty" to świadectwa ludzi, którzy próbowali wymknąć się spod dyktatorskich rządów Castro. Wielodniowe tułaczki drogą morską czy lądową przez równie niebiezpieczny Meksyk.

Śmierć i smutek, zwycięstwo i radość. Wiele sprzecznych emocji ukazała w swojej książce Joanna Szyndler. Autorka weszła śmiało między Kubańczyków, żeby pokazać nam jak wygląda ich życie i jak ciężkie są dla nich wybory, których muszą dokonać. Szyndler dotarła do ludzi, których ucieczki zostały okraszone gorzką porażką, ale także do tych, którym się po prostu udało.

Zasada mokrej lub suchej stopy, Clinton niegodzący się na przyjęcie imigrantów. Polityka, która krzywdzi i dzieli, zamiast otwierać drogę ku lepszemu.

Codzienność Kubańczyków - ich gościnność, wielogodzinne rozmowy, kolorowe imprezy, szczęśliwa 15stka czy seks, który nie jest tematem tabu - tym nas, turystów, państwo zachwyca i przyciąga niczym magnes.

W opowieściach ludzi przeplata również swoją historię małżeństwa z Kubańczykiem. Dzięki niemu oraz jego rodzinie, udaje jej się dotrzeć do miejsc i poznać ludzi, którzy w normalnych okolicznościach nie podjęliby się rozmowy z nią. Bo czasami lepiej jest milczeć i Kubańczycy o tym wiedzą.

Śmierć Castro dla jednych była powodem do smutku, dla innych chwilą największej radości.

W sposób rzetelny, godny dobrej reportażystki dostajemy napisane ludzkie historie, chwytające za serce i dające iskierkę nadziei. Anegdoty z życia małżeńskiego i podejście do tematu sprawiają, że reportaż jest realistyczny do takiego stopnia, że ma się poczucie słuchania opowieści face to face.

"(...)Nie mam ochoty wracać na wyspę bez wolności. Nie chcę, by ktoś mnie śledził, by na pierwszym rogu ulicy, bez powodu, zatrzymała mnie policja. (...)"