Łowca cieni recenzja

"Jest we mnie coś, co odpycha innych. Kieruje mną zawiść. Tak, zazdroszczę im, dlatego lubię się im przyglądać. A potem zabijam, żeby ukarać ich za to, że są szczęśliwi."

W ogrodach watykańskich, zostaje znalezione ciało poćwiartowanej siostry zakonnej. Władze Kościoła, nie chcą jednak pomocy rzymskiej policji; do rozwikłania zagadki śmierci zakonnicy, zostaje wyznaczony penitencjariusz Marcus. Wydaje się, że najwyżsi hierarchowie kościelni mają coś do ukrycia, nikomu nie zależy na odnalezieniu mordercy, z wyjątkiem Marcusa.

Mija rok od brutalnej śmierci siostry zakonnej, jednak Marcus wciąż nie może zapomnieć o tej sprawie. W tym czasie w Rzymie grasuje seryjny morderca, polujący na pary. W śledztwo zaangażowana jest dawna znajoma penitencjariusza Sandra Vega. Nieoczekiwanie również sam Marcus ma wyznaczone kolejne zadaniem - odnaleźć inteligentnego psychopatę. Sprawa komplikuje się, gdyż są ludzie, którzy zrobią wszystko, by chronić mordercę. Marcus będzie musiał, nie tylko znaleźć anomalie, których nikt nie dostrzega, ale także rozwikłać tajemnicze symbole; zaś przede wszystkim zmierzyć się z sobą samym.

Czytając trzy wcześniejsze książki Carrisi,wyrobiłam sobie bardzo dobre zdanie o autorze, "Łowca cieni" mnie w tym jedynie utwierdziła.
Mroczna historia samotnego księdza, który próbuje wejść w umysł genialnego psychopaty, by rozwikłać zagadkę śmierci par, na pewno pozostanie na dłużej w mojej pamięci. To, co podoba mi się w książkach Włocha to tajemnicze symbole, inteligentne dialogi i szok, jaki przeżywam za każdym razem czytając zakończenie.

Czytelnicy, którzy zapoznali się już wcześniej z jakąś książką tego genialnego włoskiego pisarza i którym nie przypadła ona do gustu, ta również się nie spodoba. "Łowca cieni" jest utrzymana w takim samym klimacie jak jego poprzedniczki.