Macbeth recenzja

Nie sposób, moim zdaniem, ocenić sprawiedliwie najnowszą książkę Jo Nesbø w oderwaniu od arcydzieła Williama Szekspira "Makbet".
Czytana bez tego kontekstu będzie kolejną powieścią sensacyjną o władzy która korumpuje, o narkotykach które uzależniają maluczkich i wielkich a także o polityce której bliskie związki ze światem przestępczym są tajemnicą poliszynela. Taka tematyka nie należy do moich ulubionych więc pewnie doceniając talent pisarski autora oceniłabym "Macbetha" jako pozycję dobrą (li tylko).

To co jednak zrobił autor zasługuje na owację na stojąco. Jo Nesbø udało się pokazać że historia opowiedziana przez Szekspira to opowieść nie poddająca się upływowi czasu, penetrująca najmroczniejsze zakamarki ludzkiej duszy i wiecznie żywa. Największą przyjemność miałam w porównywaniu historii o losach grupy policjantów którzy pod wodzą nowego szefa starają się odciąć od korupcji która trawi wszystkie dziedziny życia i zaprowadzić porządek w mieście.
Te plany szybko biorą w łeb kiedy do głosu dochodzą prywatne ambicje i żądza władzy. Tytułowy Mackbeth, porządny glina z trudną przeszłością pod wpływem swojej ukochanej pięknej właścicielki kasyna Lady zaczyna roić marzenia o awansie i stanowisku komendanta którego objęcie wymagałoby zabicia tego który obecnie piastuje ten urząd.
To morderstwo to tylko początek krwawej walki o władzę pełnej krwi wrogów ale i przyjaciół którzy stają tej parze na drodze.
Wszystko to w oparach przerażających wizji, rojeń i sennych koszmarów które powoli prowadzą Lady i Mackbetha do obłędu.

Podejrzewam że Jo Nesbø przeczytał dzieło Szekspira wiele razy przed przystąpieniem do pracy. Postaci, nie tylko te pierwszoplanowe, to fantastyczna galeria ludzkich przywar, namiętności i ambicji które łatwo można odnaleźć w oryginalnej wersji dzieła: upiorna w swym szaleństwie i charyzmatyczna Lady, rządny akceptacji i miłości Mackbeth, wierny do końca Banko, prawy Malcolm i wcielenie zła Hekate.

Lektura tej książki to była prawdziwa uczta tym wykwintniejsza że wysłuchałam "Mackbetha" w interpretacji Krzysztofa Gosztyły.

Polecam po stokroć ale tylko pod warunkiem że zetknęliśmy się wcześniej z oryginalnym dziełem Szekspira. Bez tego książka traci swoją moc.