Szeptucha recenzja

Świat pełen magii. Świat inny niż znamy, pełen rusałek swobodnie biegających po lesie oraz czających się w mroku wąpierzy. To właśnie do takiego słowiańskiego świata zabiera nas Autorka gdzie cała książka napisana jest przyjemnym i lekkim językiem z nutką humoru. Wszystko dzieje się w alternatywnym świecie Królestwa Polskiego, gdzie przed wiekami Mieszko I nie przyjął chrztu Polski. Co dało początek nowemu pogańskiemu Państwu rosnącemu w siłę.
Czasy współczesne, główną bohaterką tej historii jest Gosława Brzózka, absolwentka medycyny która musi odbyć obowiązkowy staż u tytułowej szeptuchy. Szeptuchy czyli inaczej „mądre baby” swoją nazwę wzięły od wypowiadanych szeptem słów modlitw podczas uzdrawiania danej osoby. Niestety młoda lekarka nie jest zachwycona tym obrotem sprawy, ponieważ nie wierzy w praktyki magiczne oraz twierdzi że, bogowie nie istnieją. Jednak pobyt w Bielinach dla Gosi nie będzie, aż tak nudny jak przewidywała na początku. Wręcz przeciwnie, staną na jej drodze swarny bój ognia, przystojny młody Żerca oraz …. Słowiańskie potwory. Wszystko dopełniać będzie baba Jaga ze swoim ciętym językiem oraz magiczny i tajemniczy kwiat paproci. Czemu tak bardzo zależy bogom na jego zdobyciu? Co ma z tym wspólnego Gosia oraz jak odbije się to na tytułowej bohaterce? Nie zabraknie oczywiście wątku miłosnego, który został opisany w sposób bardzo subtelny a wręcz młodzieńczy.
Od samego początku byłam pozytywnie nastawiona do tej książki. Gdyż uwielbiam tematykę słowiańską oraz inne powieści Autorki przyciągnęły mnie do siebie na długie wieczorne godziny. Okładka oraz ogólna szata graficzna książki nie przypadła mi do gustu ponieważ, nie oddawała moim zdaniem świata który chciała nam przedstawić Autorka.
Sama treść okazała się być naprawdę lekką i przyjemną lekturą z precyzyjnie wykreowanymi bohaterami. Od skrajności w skrajność poprzez ciągle znerwicowaną Gosię, pochmurnego Mieszka wiecznie pijanego Mszczuja i zawziętej babajagi.
Świat przedstawiony to pokłon mojej osoby dla Pani Miszczuk. Książka napchana jest po brzegi słowiańszczyzną i tamtym wierzeniom. Dużo przetoczonych przez Autorkę świąt, obrządków czy też mitów znalazły potwierdzenie ( sprawdziłam).