Mam do pana kilka pytań recenzja

O autorce było głośno w Polsce 3 lata temu za sprawą powieści “Wierzyliśmy jak nikt”. Czyli książki, która była nominowana do nagrody Pulitzera i National Book Award. Słyszałem o niej wiele dobrego, niestety jeszcze jej nie czytałem. Kiedy nadarzyła się okazja do przeczytania i zrecenzowania nowej książki Rebekkii Makkai byłem bardzo ciekawy i nie wahałem się ani chwili. Powiem szczerze, że zostałem oczarowany przez autorkę, jej stylem, konstrukcją powieści, wielowątkową narracją. Książka została zaklasyfikowana jako kryminał, tak by się też mogło wydawać po samym opisie, ale zdecydowanie jest to coś więcej. Rebecca Makkai pod płaszczykiem kryminału opowiada ważną historię o sile, prawach i sytuacji kobiet.

Bodie Kane to odnosząca sukcesy twórczyni podcastów, która wraca do liceum Granby’ego, czyli elitarnej szkoły z internatem w New Hampshire, aby przez dwa tygodnie prowadzić kilka kursów. Bodie jako nastolatka spędziła tam kilka niezręcznych i przygnębiających lat.

Powrót nie jest tak prosty, jak się wydaje. Tragedie rodzinne i morderstwo jej byłej współlokatorki, Thalii Keith w ostatniej klasie, szybko stają się otwartymi ranami. Za śmierć Thalii skazano szkolnego trenera lekkoatletyki Omara Evansa. Sprawa tak naprawdę nigdy nie została zamknięta i nadal jest przedmiotem wielu dyskusji w Internecie. Wiele osób twierdzi, że trener jest niewinny, a prawdziwy morderca nadal pozostaje na wolności. Jedna z uczennic w ramach kursu postanawia nagrać podcast dotyczący tej sprawy. Bodie Kane ponownie zostaje w nią wciągnięta i wkrótce zaczyna mieć obsesję na punkcie czasu spędzonego w Liceum Granby’ego, a także czegoś, co prześladuje ją od dawna, a co może być kluczem do ustalenia prawdziwego mordercy Thalii.

To mroczna i czasami niewygodna opowieść o morderstwie, rasizmie, mizoginii, wykorzystaniu seksualnym, żalu, przywilejach i byciu wyrzutkiem. Rebecca Makkai stawia przed czytelnikiem wiele pytań i porusza ważne kwestie. Jest to także powieść o transformacji kobiety, która rozlicza się ze swoją przeszłością, jednocześnie próbując odnaleźć się w burzliwej teraźniejszości. Ciekawa jest również forma narracji, ponieważ Bodie Kane kieruje swoje słowa do Pana Blocha, nauczyciela muzyki, który uczył w Granbym. Daje nam to ciekawy efekt, jakbyśmy czytali czyjś list, lub pamiętnik, którego nie jesteśmy adresatami. Chyba do tej pory nie spotkałem się z takim zabiegiem, ale podobało mi się to. Uważam, że jest to bardzo dobra i ważna książka, a niesamowite i sprawne pióro Rebekki Makkai stawia tę pozycję wysoko w rankingu. Na pewno sięgnę po “Wierzyliśmy jak nikt” i każdą następną książkę autorki. Jestem ciekawy czym jeszcze nas może zaskoczyć.

Książkę otrzymałem z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.