Manipulacja recenzja

Długo zbierałam się do napisania opinii na temat "Manipulacji", gdyż wywołała we mnie mieszane uczucia. Chyba najbardziej nie przypadła mi do gustu forma przekazu i główna bohaterka, Anna. Ale od początku...

Ania boryka się z problemami emocjonalnymi wywołanymi cyklicznymi poronieniami. Choć mąż, Olaf, stara się wesprzeć żonę ta zapada się coraz głębiej w depresyjny stan. Szukając stabilizacji poddaje się nowatorskiej terapii u psychoterapeutki, Irminy.

Początkowo pierwszoosobową narratorką jest Anna. Chociaż na kolejnych stronach autorka oddała głos również innym bohaterom, to właśnie Anna jest dominującą postacią, wokół której utkana jest cała historia. Fabuła w znacznej części opiera się na szkicu psychologicznym tej postaci i tylko ona została wnikliwie przedstawiona. Reszta bohaterów jest jedynie sztafażem.

Jak już wspomniałam, główna bohaterka boryka się z problemami, które są skutkiem poronień. Absolutnie nie neguję stanu psychicznego, do którego mogą one doprowadzić, ale z kreacji Anny można wyciągnąć wnioski, że immanentna jest bezradność, niezrównoważenie, irracjonalizm kobiet. Bohaterka jest płaczliwa i paranoidalna. Nie lubię, gdy kreacja psychologiczna postaci polega na jej niezdecydowaniu, gdy nie wie, po której stronie linii chce stanąć, w kółko przeskakuje z lewa na prawo. Anna rozmyśla, rozważa, konstatuje, dywaguje i zmienia zdanie po kilka razy w jednym akapicie. Kocha - nie kocha - kocha - nie kocha, bo zdradza - nie zdradza, bo kocha - nie kocha. Iść do domu - iść do mamy - jednak do domu - ląduje gdzie indziej. I tak na każdy temat. Jej wewnętrzne rozterki trwały tak długo, że nie zostało jej czasu na świadomą reakcję, co doprowadziło, że w finale stała się przypadkowym uczestnikiem wydarzeń.

Sfera emocjonalna Anny wywoływała we mnie irytację, ale nie była jedynym powodem, przez który książka nie przypadła mi do gustu. Chodzi również o formę przekazu, o zbyt górnolotny, poetycki styl opisujący trywialne, przyziemne wydarzenia, o zbyt szczegółowe opisy, z których niemal w całości składa się książka.
"Moje plany jed­nak szyb­ko krzy­żu­je pę­cherz mo­czo­wy. Przez chwi­lę pró­bu­ję go zi­gno­ro­wać, ale wkrót­ce na­cisk staje się tak uciąż­li­wy, że wsta­ję z łóżka i idę do łazienki. (...) Ury­wam ka­wa­łek pa­pie­ru to­a­le­to­we­go, ledwo wi­dząc na oczy, i pod­cie­ram się. Wsta­ję i już mam na­cią­gnąć bie­li­znę, kiedy re­je­stru­ję obraz, któ­re­go nigdy wię­cej nie chcia­łam uj­rzeć."
Szarpanie się ze spodniami, odrywanie kawałka papieru toaletowego, czy opis dokąd bohaterka spuściła majtki nie traktuję jako ukazanie jej stanu psychicznego, a zbędny opis. Powtarzanie po stokroć jednego i tego samego z użyciem nieznacznie zmieniających się słów nadal jest powtarzaniem i zapychaniem stron. Nie lubię też przerywników w formie pytania "prawda?"
Od 70 strony zaczęłam omijać tego typu opisy i okazało się, że historia, choć obdarowana niewiarygodną ilością postaci silnie zaburzonych i chorych psychicznie, jest całkiem znośna. Więcej - była naprawdę wciągająca i intrygująca.

Po kolejną książkę autorki sięgnę, ale kontynuować czytanie będę tylko wtedy, gdy nie znajdę tych zapychaczy stron w postaci nic nieznaczących opisów.