Martwy Ptak recenzja

„Śmierć zwierząt absorbowała i zachwycała ją bardziej niż śmierć ludzi”.

Gdy słyszymy słowo rodzina większości z nas, kojarzy się ona z ciepłem, miłością, wsparciem. Niestety coraz częściej słyszy się o przemocy w rodzinie. Nie tylko tej fizycznej, ale i psychicznej. Wbrew pozorom takie sprawy strasznie oddziałują na dzieci i zostają głęboko w ich psychice. Czasami słowa ranią bardziej niż czyny.
Laura Wójcik – rysowniczka z Łodzi zostaje wplątana w serię zabójstw. Jej rysunki łudząco przypominają ofiary mordercy. Każda z ofiar została pozbawiona palców, a w usta został wetknięty martwy ptak. To fascynuje Laurę, która od dziecka była bardzo wrażliwa na krzywdę zwierząt. W jaki sposób Laura jest powiązana z morderstwami? Jaką rolę odgrywają w tym wszystkim media? I co najważniejsze, dlaczego morderca morduje?
W tej książce pokładałam ogromne nadzieje. Byłam jej niesamowicie ciekawa, więc z wypiekami na twarzy zasiadłam do niej. Niestety, już po kilku stronach mój zapał opadł. Pierwszym co rzuca się w oczy, są niepotrzebne opisy. Dostajemy wynurzenia głównej bohaterki, które nijak nie mają się do historii. Opisy jej rysunków, z dokładnością co do jednej kreski męczą. Wątek obyczajowy w tej książce bardzo przeszkadzał, bo był bardzo rozbudowany. Pojawiało się dużo postaci, które mogą się mieszać.
Dodatkowo para głównych śledczych nie należy do zbyt zaangażowanych. Piją w pracy, nie łączą wątków, omijają ważne poszlaki. Komisarz Krycz praktycznie nie bierze udziału w śledztwie. Ciągle tylko przeprasza partnerkę. Szolc jest nie lepsza. Ciągle myśli o niebieskich migdałach, zamiast skupić się na śledztwie.
Jednak i tak nie byli najbardziej irytującymi postaciami. Bardziej irytująca od nich była tylko Julia. Jej ciągłe przemyślenia o rasizmie wszystkich wokół i robienie z siebie „słodkiej idiotki” strasznie mnie od niej odrzucało.
Dodatkowo nie przypadł mi do gustu styl pisarski autora. Nie polubiliśmy się. Myślę, że ten fakt ma duży wpływ na odbiór całej książki. Męczyłam się, czytając ją. Do tego ciągłe seksualizowanie wszystkiego i wszystkich. No strasznie mi się dłużyła.
Jak wiecie, nie lubię pisać negatywnych opinii, ale czasami trzeba. Jednak zawsze staram się znajdować i dobre cechy. W tym przypadku też nie jest tak, że wszystko jest złe. Bardzo podobała mi się postać Laury. Mimo że była irytująca i nieodpowiedzialna, to w pewien sposób mnie zaciekawiła. Chciałam poznać jej historię, jej pragnienia i obawy.
Kolejnym plusem były zbrodnie. Niezwykle ciekawe, brutalne (co lubię), nieszablonowe. Motywy sprawcy nie do końca jasne. Wielki plus za końcówkę, bo faktycznie do końca nie byłam jej pewna. Nie wiedziałam, jak potoczy się cała sprawa i jak zostanie rozwiązana. Muszę przyznać, że było gorąco!
Długo się gryzłam z oceną. Moim zdaniem książka należy do tych średnich książek. Warto samemu ją przeczytać, żeby wyrobić sobie o niej zdanie.