Janko Muzykant recenzja

Sięgnęłam po Sienkiewicza szukając czegoś, co mnie nieco zrelaksuje, czy zahamuje w tym życiu pełnym zakrętów i upadków. Nic bardziej mylnego. Sienkiewicz to pisarz wychowany w biedzie i ubóstwie, dlatego próżno w jego prozie szukać radości. Sienkiewicz przekłada bowiem swoją własną rzeczywistość na strony książek. Nie ma w nich kłamstwa, przerysowania czy kolorowej wyobraźni. U niego jest mocna proza, brutalna, bo pisana przez życie i jakże smutna.
Janko Muzykant to niepozorna książeczka o smutku, biedzie i śmierci. To losy chłopca który musiał szybko dorosnąć i umrzeć. To losy dziecka, które miało marzenie i które to marzenie umarło wraz z nim. Skrzypce, bo to one są tu motorem wszystkiego. Lecz mimo że przyczyniły się do tragedii, to należy postrzegać je w dwojakim ujęciu. Mają tu niemal priorytetowe znaczenie, dwuznaczne i zasadnicze. Historia Janka to jedno, losy wymarzonych skrzypiec to drugie. Skrzypiec które w prawdzie przyniosły nieszczęście i śmierć, ale dały też chęci do życia. Dla chłopca były słońcem w szarych dniach i światłem w ciemne noce. Były życiem same w sobie. Były i marzeniem. Marzeniem posiadania i zagrania, marzeniem dotknięcia. Instrument muzyczny, który kusił, ale i dawał iskierkę szczęścia.
Janko Muzykant to książka która, jak sądzę, czytana co kilka lat, będzie przez nas inaczej odbierana, jak Mały książę. Im czytelnik starszy, tym bardziej zaangażowany w poszukiwaniach siebie. I dlatego raz widzimy ubóstwo, raz niesprawiedliwość, innym razem bieg za marzeniem. W Janku Muzykancie zawsze wylapiemy coś, co nas obecnie trapi. Stąd jego klasyczność i nieśmiertelność. Jednak gdzieś w mojej głowie stuka pytanie, czy ta książka jest przeznaczona dla dzieci szkolnych? Czy zostanie przez nie właściwie zrozumiana i zinterpretowana???? Czy nie stanie się lekturą która sprawi, że dziecięce marzenia szczezną na proch już na samym początku edukacji?
Janko Muzykant to smutna historia chłopca który musiał umrzeć. Poniósł karę za grzech? Czy możne karę za marzenie?