Kołysanka z Auschwitz recenzja

"Czasem musimy stracić wszystko, aby zrozumieć, co jest najważniejsze. Kiedy życie odbiera nam rzeczy, bez których - jak dotąd sądziliśmy - nie da się żyć, i zostawia nas nagich wobec rzeczywistości, prawdziwą wartość zyskuje to, co do tej pory pozostawało niewidoczne". (str. 155)

Przedstawiona historia jest oparta na autentycznych wydarzeniach i wiele postaci występującej w niej jest prawdziwych szczególnie personel medyczny. Opisuje szczęśliwe do tej pory życie mieszanej rodziny ona Niemka on Cygan i ich pięciorga dzieci mieszkających w Berlinie. Pewnego majowego dnia 1943 roku ich świat się wali. Z rozkazu Himmlera Romowie mają być wywiezieni do obozu. Mimo iż ta sprawa nie dotyczyła bohaterki, bo była aryjką, podejmuje odważną decyzję udania się w nieznane, nie potrafiła opuścić rodziny.

Koszmarna droga do Auschwitz w bydlęcych wagonach, bez jedzenia i picia, w ciasnocie i smrodzie. Szok po przybyciu na miejsce, pierwsze bardzo złe wrażenia, zakwaterowanie w śmierdzących, zatłoczonych barakach, gdzie nie dla wszystkich jej mieszkańców było miejsce do spania.

Strach, obrzydzenie, niepewność co przyniesie jutro to były odczucia towarzyszące bohaterce, lecz także wola walki, determinacja by ocalić dzieci, nie poddać się.
"Jedyna zasada rządząca obozem to przetrwać za wszelką cenę i nie oczekiwać od nikogo pomocy". (str.45)

W obozie szerzyły się choroby powodowane przez robactwo, warunki higieniczne, głodowe racje. Brak sprzętu medycznego i lekarstw nie pozwalał ich opanować.
Okrucieństwo, zło, choroby, obojętność to porządek dzienny w obozie.
W tym czasie do obozu przybywa doktor Mengele i zostaje lekarzem obozu cygańskiego. Na dzień dobry w walce z tyfusem zaordynował radykalne środki sanitarne, a gdy to nie pomogło wydał rozkaz eksterminacji zarażonych.
Był bezwzględnym człowiekiem. Dla niego ludzkie życie nie miało żadnej wartości. Poświęcał słabszych by silniejsi przeżyli. Wolał zapobiegać niż leczyć. Pragnął być doceniany przez zwierzchników. Jego eksperymenty medyczne przeprowadzane na dzieciach zwłaszcza bliźniakach, by stworzyć idealną aryjską rasę budziły grozę, niedowierzanie, a także niewyobrażalny ból, cierpienie i śmierć małych pacjentów.

Nasza bohaterka otrzymuje propozycję zorganizowania przedszkola w obozie cygańskim i zostania jej dyrektorką, co napawa ją optymizmem, innym spojrzeniem na otaczający świat,daje impuls i motywację do działania. Mimo iż starała się poprawić warunki bytowe wszystkich dzieci to w pewnym momencie spotyka się z nienawiścią innych matek i brakiem zaufania.
O obozie oprócz ludzi spolegliwych esesmanom, wykonujących nadgorliwie swoje obowiązki byli ludzie życzliwi, którzy ryzykowali życie ratując innych.

Bohaterka przebywała w obozie ponad rok. Miała nieco lepsze warunki od pozostałych obozowiczów, bo była faworyzowana przez doktora. Przeżyła wiele momentów zwątpienia, rezygnacji, nie wierzyła że można tak traktować ludzi, którzy byli przecież takimi samymi istotami jak oprawcy. Jakim prawem jeden człowiek może decydować o losie drugiego, kiedy jego jedyna winą była inna rasa.Lecz były też przebłyski nadziei, wiary i pseudo radości.

Bardzo bolesna i smutna jest ta historia. Niewyobrażalne piekło zgotowane ludziom przez innych. To także opowieść o wielkiej miłości do rodziny, pełnej poświeceń i odważnych decyzjach by być razem niezależnie od sytuacji i warunków.