Surogatki. Historie kobiet, które rodzą "po cichu" recenzja

Postać surogatek budzi wiele kontrowersji. Dotychczas patrzyłam na tę czynność pod kątem dorosłych. Ludzi, którzy pragną zostać rodzicami, lecz z osobistych przyczyn nie mogą lub nie chcą. Natomiast obecnie moja perspektywa ujęła także dziecko i uświadomiła mi, że akurat poczęcie i prowadzenie ciąży to dopiero początek, kolejno poród, przekazanie dziecka odpowiednim rodzicom. Przekazanie towaru, który został zawarty w umowie o współpracy kontra przekazanie upragnionego dziecka, niejednokrotne wyczekiwanego latami o kupionymi wieloma nieskutecznymi próbami. Sytuacja rodziców biologicznych przedstawionych w książce jest różna, jak i sytuacja oraz motywy matek zastępczych. W gąszczu procederu surogacyjnego pierwsze skrzypce, jak i stereotyp napędza surogacja komercyjna, a jednak nie należy zapominać i o stronie altruistycznej.

W reportażu Jakuba Korusa można dokładnie prześledzić cały proceder od momentu poszukiwania określonej, wyspecjalizowanej w procederze agencji, po umowy, pobranie komórek jajowych i nasienia, w efekcie po in vitro, ciążę surogatki wraz ze stanem oczekiwania rodziców biologicznych. Relacja z kilku stron, gdyż do głosu dopuszczeni są zarówno rodzice, którzy sami nie mogą (lub nie chcą) doczekać się dziecka, obrońcy praw człowieka, agencje specjalizujące się w organizacji surogacji oraz same matki zastępcze, dają szerszy ogląd na całość realizacji macierzyństwa zastępczego. Wszelkie trudności, kruczki prawne, jak i sytuacje, których nikt się nie mógł przewidzieć, a które pozostawiają zarówno dzieci jak i surogatki na pastwę losu, poszerzają horyzonty na temat całej tytułowej kwestii, która dotyczy także Polski, a której skala ujrzała światło dzienne dopiero przy zamknięciu granic w wyniku sytuacji epidemiologicznej.

W "Surogatki. Historie kobiet, które rodzą po cichu" otrzymałam wszystko to, czego oczekuję po dobrym reportażu: garść faktów, statystyk i nakreślenie prawdopodobnej skali zjawiska, omówienie kwestii trudnych oraz przede wszystkim przedstawienie sprawy szerokopasmowo z pozostawieniem końcowego zdania i ostatecznego wrażenie czytelnikowi.
Podsumowując zapoznanie się z tematem, z surogacją jest jak z chodzeniem po cienkim lodzie, czyli wszystko jest dobrze, choć nie bez obecności ryzyka aż do momentu, gdy jednak sprawy przybiorą nieprzewidywalny obrót, natomiast nie ma wątpliwości, że cały reportaż to ważny głos w sprawie, o której milczy się od lat, a która wymaga natychmiastowej debaty, której pokłosiem będzie ochrona każdej ze stron z dzieckiem na czele.