Recenzja książki Jeździec Miedziany (cz. 2/2)

Wakacje. Kilak dni wyrwanych z redakcji. Tylko ja i przyjaciółka (nazwijmy ja Zet )nad morzem. Nagadamy się, opalimy i odrobimy zaległości - to będzie czas na kobiece plotkowanie! Ponieważ to ja prowadzę samochód, Zet wyciąga jakieś gazety i tomisko.
- Tylko nie zaczynaj mi tego czytać, bo wcale nie pogadamy, a przypominam, że mamy obgadać kilka ostatnich miesięcy. - patrzę z przerażeniem na 700 stron książki.
- Wiem wiem, ja tylko na jazdę. - odpowiada Zet i otwiera "Jeźdźca miedzianego".
I od tej pory nie miałam już przyjaciółki. Sama uwielbiam książki, więc wiem, co to jest syndrom "NicMNieObchodzi,BoCzytam".
Świetnie! Kolejne romansidło! Jakie to banalne! Młoda dziewczyna, ładna, ale traktowana jak dziecko, odważny i mega męski oficer Armii Czerwonej, w dodatku z tajemnicą z przeszłości. Dodajmy trochę historii, oooo! najlepiej wojnę rosyjsko-niemiecką i wielki głód w Leningradzie. Oczywiście dziewczęca bohaterka przechodzi przemianę w dzielną kobietę, jej mężczyzna ratuje ją w ostatniej chwili, do tego dodajmy musztardę intrygi i ketchup erotyki.
Kolejny hamburger.
Nihil novi.
Zet wreszcie skończyła czytać, więc wzięłam moją nieprzytomna z miłości przyjaciółkę na plażę. Ona rozpływała się w komplementach dla Aleksandra (głównego bohatera), a ja próbowałam odpocząć. Gdy przeczytałam już wszystkie Focusy i nie miałam, co czytać (a dodam, że moje oczy po prostu muszą cały czas przesuwać się od lewej do prawej na kartce, bo zwariuję), sięgnęłam sceptycznie po hamburgerowe tomisko, które Zet chciał a czytać os nowa.
I nic już więcej nie pamiętam. Tylko jakieś "no chodź już, słońce zachodzi", "kładź się, już 5.00" czy "nie spałaś całą noc!?", "a nie mówiłam!". Pamiętam tylko Leningrad, Aleksandra i Tatianę, głód w Leningradzie, trzymanie kciuków za Paszę i emocje. Emocje. Po tej lekturze już ich nie miałam. Wszystkie: radość, zazdrość, ciekawość, smutek, strach, złość zostawiłam na kartkach tej książki.
Bez przesady. Do kanonu literatury obok "Pana Tadeusza" i "Damy kameliowej" to nie wejdzie. Co nie zmienia faktu, że głupio postawić tę książkę obok Steel czy Grocholi. Bo to coś więcej. To nie tylko romans. To opis wielkiej miłości i odwagi na tle wyniszczającej wojny. To piękna książka.
Taki, niestety, hamburger, ale nie z Coca Colą. Z winem.