Pięć toastów Hannigana recenzja

Każdy człowiek, który pojawia się w naszym życiu, ma jakieś swoje zadanie. Jeden udziela ogromnego wsparcia i pomocy; jest naszym aniołem stróżem. Inny zaś potrafi tylko niszczyć i podjudzać ludzi wokół. Wszystkich przyjaciół i wrogów wspominać będziemy przez całe życie – do pewnych sytuacji wracamy z radością, do innych natomiast z żalem i złością. 
 Owe „podsumowanie” swojego życia wykonuje główny bohater książki Anne Griffin – 84-letni Maurice Hannigan. Trafia on do pewnego hotelu w irlandzkim miasteczku, gdzie to wznosi toasty za najważniejsze osoby pojawiające się w jego życiu. Czy o każdym wypowiada się w samych superlatywach? Staruszek – mówiąc szczerze – potrafi krytykować i przywoływać wiele, nie zawsze przyjemnych, wspomnień. Dzięki temu jego opowieści są nadzwyczaj prawdziwe. Maurice, rozliczając się z bliskimi, wznosi pięć toastów. Z każdą z tych osób, które wspominam łączyła lub łączy go niesamowita więź. Skąd więc czasem negatywne wspomnienia? Odpowiedź na to pytanie jest niezwykle łatwa – przecież z ludźmi, których kochamy i szanujemy, możemy przeżyć również i przykre chwile. Jednakowoż owe sytuacje hartują nas na całe życie.
 Maurice Hannigan – dzięki swym toastom – pokazuje nam, czytelnikom, historię swojego życia składającego się zarówno z chwil burzy, jak i względnego spokoju. Daje do zrozumienia, że wielokrotnie nie potrafimy cieszyć się tym, co mamy. Chcemy bowiem osiągać więcej i więcej, a przez to zapominamy o codziennych, małych sukcesach. Kiedy do takiego zadowolenia z danej chwili namawia młoda osoba, wydaje się to dziwne. Przecież – mało przeżył, mało wie. Natomiast gdy o swoich doświadczeniach i przemyśleniach mówi osoba starsza, warto poczuć respekt i zastanowić się, co tak naprawdę w życiu jest ważne…
 Książka Anne Grifiin – to pozycja, w której kolejny raz doszukuję się głębszego sensu. Nie zatrzymuję swojej analizy wyłącznie na znaczeniu dosłownym. Wiem już, że każdy człowiek ma swój cel w naszym życiu. Jednakże tylko od nas zależy, kogo pozostawimy w gronie bliskich, a kogo pożegnamy na lata. Dodam jeszcze, iż zakończenie książki było dla mnie zaskakujące. Myślałem, że Anne Griffin przewidziała dla swoich czytelników jednak coś odmiennego…