Miasto Burz recenzja

Zaczęło się niewinnie – fotograf ginie od uderzenia pioruna. Brzmi jak tragiczny zbieg okoliczności, prawda? Ale Śmielak nie daje się złapać w sidła banału. Każda strona odsłania kolejne warstwy mroku, a to, co wydaje się przypadkiem, okazuje się częścią większej, misternie utkanej sieci. Zresztą, to właśnie w tej wielowarstwowości autor jest mistrzem – historia z teraźniejszości zderza się z przeszłością, a wszystko to podane z wyczuciem i klasą.

Komisarz Bruno Kowalski – twardy, ale nie przerysowany. Prawdziwy, z krwi i kości. Jego śledztwo nie jest tylko serią przesłuchań i dedukcji – to walka z czasem, ludzką pamięcią i... samym sobą. W duecie z historykiem Krzysztofem Szorcą tworzą nietuzinkowy zespół, który nie szuka łatwych odpowiedzi. Ich wspólne dochodzenie pokazuje, że czasem, by rozwiązać zagadkę, trzeba cofnąć się o dekady – aż do 1986 roku i śledztwa prowadzonego przez porucznika Mariana Bieleckiego.

To, co mnie najbardziej uderzyło, to klimat. Ten Sandomierz nie ma nic wspólnego z turystycznymi pocztówkami – jest ciężki od sekretów, pełen napięcia i gęsty jak powietrze przed burzą. Śmielak ożywia miasto, tworząc z niego jednego z bohaterów. Czuję zapach mokrego bruku, słyszę echo kroków w wąskich uliczkach, widzę światła migające przez strugi deszczu.

Doceniam też język – prosty, ale nie prostacki, dynamiczny, bez zbędnych ozdobników, za to z pazurem. Autor wie, kiedy przyspieszyć, kiedy zwolnić i kiedy dać czytelnikowi oddech... tylko po to, by za chwilę znów go zaskoczyć. Nie brakuje tu też emocji – nie tych tanich, ale głębokich, prawdziwych. Śmierć, pamięć, wina, pokuta – wszystko to miesza się, jak woda z błotem po nawałnicy.

„Miasto burz” nie tylko zaskakuje fabularnie, ale zmusza do myślenia. O tym, jak przeszłość zawsze nas dogoni. O tym, że zło nie znika, tylko zmienia twarz. I o tym, że czasem najtrudniejsze do odkrycia są nie fakty, ale prawda o nas samych.

Michał Śmielak udowadnia, że polski kryminał nie musi iść na kompromisy, może być ambitny, wielowymiarowy i jednocześnie bardzo wciągający. A co najważniejsze, potrafi zaskoczyć, nie tracąc przy tym autentyczności. Tu nic nie jest na siłę. Nawet przeszłość, która zwykle w powieściach bywa dodatkiem, tu staje się kluczem. „Miasto burz” buduje historię. Warstwa po warstwie.