Milcząc jak grób recenzja

Małgorzata Rogala "Milcząc jak grób"

Wolicie poznawać opowieści zamknięte w jednym tomie, a może jednak tak bardzo zżywacie się z ulubionymi bohaterami, że z niecierpliwością wyczekujecie książkowego wydania ich kolejnych przygód?

Sporo dobrego nasłuchałam się na temat wcześniejszych cykli kryminalnych Małgorzaty Rogali. Przeważały zwykle przychylne komentarze. Musiała powstać jednak kolejna seria, żebym w końcu i ja sięgnęła po twórczość autorki. Z poprzednimi nie zapoznałam się jeszcze również z tego powodu, że kiedy na rynku jest już kilkutomowa seria, trudno jest mi przeczytać wszystko jednym ciągiem. Choć z jednej strony fajnie jest spędzić z bohaterami dużo czasu, z drugiej jednak zawsze istnieje ryzyko znużenia. Ja wolę, przeczytawszy jedną część, niecierpliwie wyczekiwać kolejnej.

Kiedy podkomisarz Monika Gniewosz musi zerwać z traumatyczną przeszłością, zabiera ze sobą nastoletnią córkę i przenosi się do niewielkiego miasteczka Pełnia. Tu, już od pierwszego dnia pobytu okazuje się, że będzie miała pełne ręce roboty. Najpierw sprzeczka w barze, potem napad na chłopaka, wreszcie tajemnicze zniknięcia dwóch kobiet. Do tego również ciągle nieuporządkowana przeszłość, która nadal daje o sobie znać.

Mała miejscowość, hermetyczna społeczność, od dawna podzielone wpływy, stanowiska oraz role wcale nie ułatwiają pracy pani podkomisarz, która jednak dociekliwym okiem osoby z zewnątrz przygląda się kolejnym wydarzeniom, poznając przy okazji kolejnych mieszkańców miasteczka. Ci są oczywiście bardzo różni. Dobrze scharakteryzowani, dźwigający również swój bagaż przeszłości, który wcale nie upraszcza policji prowadzenia śledztwa.

"Milcząc jak grób" jest konsekwentnie rozwijającą się opowieścią, w której dużo będzie zależeć od wgłębienia się w przeszłość jej poszczególnych bohaterów. Niespieszna, co krok podrzucająca kolejne tropy historia kryminalno-obyczajowa, okraszona metafizycznym motywem ducha topielicy, którego co jakiś czas widują mieszkańcy, intryguje i do końca trzyma w niepewności.

Lubię opowieści, które są spójne, odwołują się również do przeszłości, w których nie ma nijakich ani też przerysowanych bohaterów. Cenię również powstające serie za wątki, które już rozpoczęte, budzą ciekawość, mając równocześnie duży potencjał na późniejsze ich rozbudowanie, a w "Milcząc jak grób" znajdziemy takich naprawdę sporo. Przyznam też, że oczekując na kontynuację, jestem tak samo ciekawa zarówno przeszłości jak i przyszłości Moniki Gniewosz.