Miłość i inne klątwy recenzja

Co zrobilibyście z szóstką wygraną w Totolotka? Cztery niezwykłe mieszkanki Łodzi zakupiły siedlisko na Podlasiu i postanowiły tam otworzyć pensjonat. Ich szalone początki na podlaskiej wsi Małgorzata Starosta opisała w Szczęśliwym losie, pierwszym tomie cyklu W siedlisku. Dzisiaj chciałabym opowiedzieć o drugiej części, który nosi tytuł Miłość i inne klątwy.
W Babiborze trwają przygotowania do obchodów Dziadów. Spokój został zaburzony znalezieniem ciała martwej kobiety oraz grasującym po wsi upiorze. Basia, Alutka, Julka i Lilka razem z kilkoma mieszkańcami postanawiają wspólnie rozwikłać tajemnicę, gdyż w umiejętności starszego aspiranta Szelesta bardzo wątpią. Czy tej szalonej ekipie uda się znaleźć mordercę i rozwikłać tajemnicę klątwy sięgającej siedmiu pokoleń?

Małgorzata Starosta po raz kolejny zabiera czytelników na Podlasie, gdzie ludowe wierzenia są wciąż bardzo żywe, są nawet zdecydowanie ważniejsze niż „prawo ludzkie”. Ogromną przyjemność sprawiło mi czytanie o zabobonach, czarach i rzucaniu uroków. Obchody Dziadów, różne legendy oraz język pełen gwary sprawiły, że książka ma fantastyczny, jesienny klimat. Cudownie było się w nim zanurzyć! Razem z zaprzyjaźnionymi postaciami z pierwszego tomu, rozwiązujemy kryminalną zagadkę, a autorka skutecznie wodzi czytelników za nos. Fabuła została świetnie skonstruowana, a poboczne wątki były równie interesujące, co samo morderstwo. Szczególnie motywy romantyczne przypadły mi do gustu.

To, co niezmiennie zachwyca w książkach Małgorzaty Starosty to doskonały, czarny humor. Uśmiech nie schodził mi z twarzy, wielokrotnie też śmiałam się wręcz na głos. Rewelacyjne dialogi podszyte ironią i doskonały komizm sytuacyjny sprawiały, że czytałam z ogromną przyjemnością. Warto wspomnieć również o przezabawnych bohaterach, których od razu mocno polubiłam.

Miłość i inne klątwy to znakomita komedia kryminalna, która klimatem idealnie wpisuje się na jesienne wieczory. To historia wciągająca, pełna zabawnych intryg, nieco mroczna, która pozwoli oderwać się od codzienności. Bardzo się cieszę, że to nie ostatnie spotkanie z niezwykłymi mieszkańcami Babiegoboru.