Heartstopper. Tom 4 recenzja

Seria ,,Heartstopper'' zaczęła się bardzo ciepło i sympatycznie, pierwszy tom był tak rozkoszny i podnoszący na duchu, że nic tylko przytulić go do serduszka. Ale im bardziej rozwija się wątek Nicka i Charliego, tym więcej ciężkich tonów się w nim pojawia.

Nie dlatego, że chłopcy do siebie nie pasują, albo dlatego, że coś im się nie układa – po prostu dlatego, że miłość nie jest lekarstwem na wszystko.

Miłością, na ten przykład, nie można ,,naprawić'' czyichś zaburzeń odżywiania. Za jej pomocą nie można też sprawić, że ktoś przestanie się ciąć.

Tematy, które w czwartym tomie porusza Alice Oseman są bardzo ważne i delikatne. Mówienie o nich w sposób dojrzały i jednocześnie pozbawiony moralizatorstwa wymaga naprawdę dużej wrażliwości. I to się w ,,Heartstopperze'' jak najbardziej udaje.

Z jednej strony mamy Charliego, którego poznaliśmy już jako delikatnego i wrażliwego młodego człowieka. Wiemy, że Charlie boryka się z problemami, które ciągną się za nim już jakiś czas i że to w jaki sposób traktuje jedzenie jest bardzo niezdrowe. Chociaż on sam przykrywa problem i twierdzi, że jest inaczej.

Przynajmniej do pewnego momentu.

Z drugiej strony mamy Nicka, który pozornie nie ma większych problemów, niż to czy i kiedy wyoutuje się przed swoim ojcem. A jednak. Im bliżej mu się przyglądamy tym bardziej widzimy, że Nick autentycznie cierpi – przede wszystkim z powodu bezsilności, gdy zdaje sobie sprawę z tego, że Charlie ma problem i że ten problem jest na tyle poważny, że on sam nie jest i nie będzie w stanie mu pomóc. Nawet, jeśli go bardzo kocha.

To, w jaki sposób Alice Oseman rozpisuje (i rozrysowuje) dynamikę związku Nicka i Charliego, jak traktuje ich problemy i na co zwraca uwagę jest absolutnie fantastyczne. Przede wszystkim dlatego, że odkłamuje tym samym umacnianą przez lata narrację mówiącą o tym, że miłość jest lekarstwem na wszystko i że wszystko pokona. Otóż nie. Czasami pojawiają się w naszym życiu problemy, których – choćbyśmy nie wiadomo jak bardzo się starali – nie rozwiążemy samodzielnie i we własnym zakresie. Wtedy powinniśmy sięgnąć po pomoc. I nie powinniśmy się tego wstydzić.

,,Heartstopper 4'' wykonuje też kawał dobrej roboty jeśli chodzi o pokazanie tego, że choroby i zaburzenia psychiczne są tak samo realne, jak złamana noga czy zapalenie płuc. I tak samo, jak ze złamaną nogą nie bierzemy udziału w maratonie, ale udajemy się do lekarza, tak samo przy zaburzeniach odżywiania i samookaleczaniu się nie udajemy, że wszystko jest w normie i tak naprawdę nic się nie dzieje, tylko udajemy się do psychologa i/lub psychiatry po pomoc. I nie może to być związane z przekonaniem o jakiejś wymyślonej słabości charakteru takiej osoby czy z mówieniem, że jest to powód do wstydu.