Poproś jeszcze raz recenzja

Monumentalna saga o dwóch pokoleniach rodzin, opowiedziana w iście amerykańskim stylu na przestrzeni czterdziestu lat z rozbudowanym wątkiem społeczno-obyczajowym. To również opowieść o szaleństwie, obojętności, poświęceniu i wzajemnym wsparciu, wytrwałości, zaufaniu i odkupieniu. Ale przede wszystkim to historia o miłości naznaczonej traumami i rozwijającej się przez lata w cieniu mniejszych i większych rodzinnych dramatów.

Akcja powieści rozpoczyna się w latach siedemdziesiątych. Francis Gleeson i Brian Stanhope, nowojorscy młodzi policjanci osiadają wraz z rodzinami na przedmieściach Nowego Jorku. Ich domy dzieli tylko kilka głazów wyznaczających granicę posesji. Brian to zamknięty w sobie, wręcz wycofany społecznie mężczyzna, pełen obojętności wobec wszystkiego, co się dzieje. Francis jest jego przeciwieństwem. Oddany rodzinie i pracy, zawsze w gotowości do pomocy. Są też ich żony. Naznaczona szaleństwem, stroniąca od ludzi, opryskliwa i wyniosła Anne Stanhope i towarzyska, pełna wigoru i ciekawska Lena Gleeson. A między nimi ich dzieci, z których na pierwszy plan wysuwają się Peter Stanhope i Kate Gleeson. To w dużej mierze o nich jest ta historia. Równolatkowie, od urodzenia wychowywani razem, bawiący się na tym samym podwórku i uczęszczający do tej samej szkoły ostatecznie zakochują się w sobie. Mają plany i marzenia. Do czasu, aż tragedia, której sprawczynią jest matka Petera, oddala ich od siebie. Spotykają się po wielu latach, wbrew woli rodziców i okazuje się, że łączące ich nastoletnie uczucie wcale nie minęło. Wciąż jest silne i wyraziste jak przed laty.

„Poproś jeszcze raz” jest powieścią wielowątkową i wielowymiarową. Zbudowana w formie sagi rodzinnej, umożliwia zapoznanie się z kolejami losu dwóch pokoleń rodzin. Poznajemy przeszłość każdego bohatera, jego tajemnice i wszystko, co go ukształtowało i wpłynęło na jego przyszłość. Postaci są skonstruowane bardzo wyraziście i bronią się przez całą powieść. Najbardziej zaskakująca dla mnie była sylwetka Anne Stanhope, jej późniejsza przemiana, droga do wyzdrowienia, odkupienia win i ponownego nawiązania relacji z bliskimi. Wielokrotnie zastanawiałam się nad zachowaniami niektórych bohaterów, wielu z nich nie potrafiłam zrozumieć, z niektórymi się utożsamiałam. Powieść jest też przekrojem społecznych uwarunkowań, amerykańskiego stylu życia i mentalności ludzi.

Powieść jest napisana z dużym wyczuciem smaku i stylu. Fabuła, choć pełna emocji, jest stonowana, opowiedziana trochę na chłodno, w sposób arcyspokojny, jakby wszystko toczyło się leniwie, na zwolnionych obrotach. W tekście jest mnóstwo retrospekcji, które trochę zaburzają odbiór dzieła, ponieważ nie są one wyraźnie zaznaczone w tekście tylko pojawiają czasem w środku wydarzeń teraźniejszych. Bohater nagle wraca do jakiegoś epizodu ze swojej przeszłości i czasem potrzeba chwili nim czytelnik zorientuje się, czego dotyczy dany fragment. Trzeba czytać bardzo uważnie, zdanie po zdaniu, żeby dobrze zrozumieć fabułę. Styl autorki jest nieskomplikowany, przemawiający do czytelnika prostotą wypowiedzi, ale także głębią przekazu. Emocje są autentyczne, wydarzenia realistyczne, przedstawione z dużą wnikliwością i zaangażowaniem.

Kiedy ta powieść pojawiła się w zapowiedziach, byłam przekonana, że to debiut i z takim przekonaniem książkę czytałam. Po lekturze zrobiłam mały reaserch i, ku mojemu zdziwieniu, okazało się, że autorka ma już na swoim koncie kilka powieści, w tym jedną przetłumaczoną na język polski, którą ja sama, ze względu na poruszaną tematykę, przeczytałam kilka lat temu (jest to zbeletryzowana historia Mary Mallon, zwanej „Tyfusową Mary”) Nie mogę uwierzyć, że nie skojarzyłam nazwiska…

Powieść polecam, szczególnie fanom rozbudowanych, epickich narracji, amerykańskiego klimatu, relacji międzyludzkich i optymistycznych zakończeń.

Jedyną wadą powieści (czytałam wersję papierową) jest, jak dla mnie, jakość druku. Jest bardzo blady, a w połączeniu z żółtawym papierem czynił książkę męczącą dla oczu.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Agora.