Nieujarzmiona ciemność recenzja

Są potężni i żyją wiecznie. Jedynie czego potrzebują do życia to krwi i partnerki na całą wieczność. Dla swojej kobiety są w stanie zrobić wszystko. Nawet wymordować wszystkie żyjące istoty na Ziemi. Jednak boją się miłości... Nie są w stanie zaakceptować, że na świecie może istnieć ktoś, kto może ich naprawdę pokochać. Ale jeśli taka kobieta się znajdzie... Czy jest coś w stanie ich rozłączyć?

"Poza tym na świecie jest niewiele istot groźniejszych od kobiety."*

Jagr jest typem samotnika. Przyłączył się jednak do klanu wampira Viper'a by nie mieć problemu w poruszaniu się po kraju. Chociaż jest w tym klanie, chociaż musi słuchać poleceń swojego króla Styksa, to on i tak woli żyć samotnie w jaskini z dala od innych. Tysiące lat tortur spowodowały, że Jagr odciął się od wszystkich. Odciął się nawet od miłości. Pewnego dnia Styks kazał mu odszukać wilkołaczycę Regan, siostrę Darcy, która jest partnerką króla. Miał ją odnaleźć i przyprowadzić do Chicago. Plany jednak okazały się inne. Jagr postanowił umożliwić Regan zemstę. Zemstę za co? Za ponad 30 lat tortur, które musiała przezywać kobieta z rąk chochlika Culligan'a. Wampir starał się pomóc kobiecie w odszukaniu tego demona. Nie wiedział jednak, że popełnił błąd, gdy zdecydował się nie odstawiać Regan do Chicago. Piękna, groźna, nieustępliwa Regan zdobyła jego serce. Z wzajemnością. Jednak na początku obie strony nie chciały przyznać się do uczucia, które ich owładnęło. A ktoś próbuję porwać kobietę, pozbywając się przy tym wampira. Czy oboje poradzą sobie z wrogami i z miłością? Do pomocy na szczęście mają gargulca Leveta i cały klan wampirów. Ale z miłością sami muszą sobie poradzić...

Alexandra Ivy jest jedną z moich ulubionych autorek paranormalnych romansów. Chociaż na razie stworzyła jedynie serię "Strażnicy Wieczności" to mam nadzieję, że jeszcze kiedyś napisze coś innego. Pierwszy tom tej serii nosił tytuł "Kiedy nadciąga ciemność" i został wydany w 2007 roku. Seria opowiada o wampirach, którzy pokonując przeróżne trudności, po tysiącach lat życia odnajdują w końcu swoje prawdziwe miłości, partnerki na całe życie. Chociaż każdy tom jest w pewnym sensie o tym samym, to przyznam szczerze, że polubiłam tę serię. Ucieszyłam się, gdy w końcu mogłam przeczytać piąty tom serii - "Nieujarzmiona ciemność", bo ostatnie spotkanie z tą autorką miałam w zeszłym roku. Czy jestem rozczarowana tym tomem? Nie. Mniej więcej wiedziałam czego oczekiwać, a historia o kolejnym wampirze przypadła mi do gustu.


"Pożądała go, a równocześnie bała się go pożądać, tak jak bała się każdego uczucia, poza nienawiścią i żądzą zemsty."**

Książkę zapewne udałoby mi się przeczytać w jeden dzień, gdyby nie to, że przez naukę musiałam rozkładać sobie czytanie na kilka dni. Tak to czytanie szło mi dosyć szybko. Powieść nie jest zbyt gruba, styl autorki nie jest w ogóle trudny nawet dosyć przyjemny, więc nie powinno być żadnych problemów. Pojawia się dużo dialogów, ale występują również opisy walk, otoczeń, krajobrazów, czy scen erotycznych. Opisy walk uwielbiam czytać, zawsze wtedy coś się dzieje, a akcję śledzę z zapartym tchem i niemałym zaciekawianiem. Tutaj walki nie były jakieś wspaniałe, ale zawsze to coś. Sceny erotyczne nie przeszkadzały mi, nie było ich zbyt dużo, ale jeśli ktoś ma do nich awersję to odradzam tę serię. W "Nieujarzmiona ciemność" pojawiły się nowe postacie, z którymi nie mieliśmy do czynienia w poprzednich częściach. Wredna Sadie, irytujący Duncan i intrygujący Tane. Chociaż mam wrażenie, że wzmianka o Tane kiedyś się pojawiła... No cóż, moja skleroza uniemożliwia mi przypomnienie. Mimo to jestem już bardzo ciekawa części, która będzie całkowicie poświęcona temu wampirowi. W książce pojawiły się również stare postacie. Sympatyczny gargulec Levet, którego wszystkie kobiety uwielbiają, a wszystkie wampiry nie znoszą. Zawsze gdy pojawia się Levet to dzieje się coś śmiesznego. Uwielbiam jego teksty, które zawsze denerwują wampiry. Pojawiła się również Darcy, Viper i Styks. Viper jest zdecydowanie moim ulubionym wampirem z tej serii. Trochę szkoda, że jego role w kolejnych częściach będą tylko epizodyczne. W powieści pojawiało się dużo śmiesznych momentów i muszę przyznać, że sporo z nich wywołało uśmiech na mojej twarzy. Było też kilka smutnych momentów, gdy Jagr i Regan byli do siebie bojowo nastawieni, ale na szczęście żadna scena nie wywołała u mnie łez. Trochę denerwujące jest dla mnie to, że w każdej części danej sagi wydarzenia się takie schematyczne. Wampir w jakiś sposób poznaje kobietę, oboje się w sobie zakochują, ale nie chcą przyznać się do tego. Oboje mają wrogów. Porywają kobietę lub wampira, potem oboje się odnajdują i przekonują się wtedy o swojej wielkiej miłości. Chociaż to mi za bardzo się nie podoba, to jakoś naprawdę polubiłam tę serię. Nie jest jakaś wybitna, ale sądzę, że warta uwagi.

" - Nie jesteś tak głupia, żeby sądzić, że ciebie jedyną na świecie skrzywdzono - przerwał jej lodowatym tonem. - Stało się. Żyj dalej. Rusz się."***

Podsumowując, "Nieujarzmiona ciemność" trzyma poziom poprzednich części. Jeśli komuś poprzednie części się podobały, to powinien sięgnąć i po tą. Polecam miłośnikom wampirów, albo tym, którzy mają ochotę na dobry paranormalny romans. Jak wyczytałam z niektórych komentarzy większość osób ma już na jakiś czas dość wampirów, ale jeśli znowu będziecie chcieli coś o nich przeczytać, to proponuję zapoznać się z tą serią.

*cytat z książki, strona: 53.
**cytat z książki, strona: 62.
***cytat z książki, strona: 25.