Recenzja książki Samotne serca

Klub Samotnych Serc. Brzmi jak kanwa romansu? Może i tak, ale tym razem mamy do czynienia z rasowym thrillerem i bardzo specyficznym związkiem. Ten portal randkowy powstał, by umożliwiać kobietom korespondowanie i nawiązywanie relacji z mężczyznami przebywającymi w zakładzie karnym.

Wyobrażacie sobie związek z mężczyzną skazanym na śmierć za seryjne morderstwa młodych kobiet? Chciałybyście mieć z nim dziecko? Jakim manipulantem musiał być Travis Dean Ford, żeby przekonać kobietę, że jest niewinny i rozkochać ją w sobie?

Klub Samotnych Serc okazuje się tropem, który przyciąga prywatną detektyw Jessicę Shaw poszukującą śladów zaginionej przed kilkunastu laty kobiety i jej córki. Kobiety, która związała się z seryjnym mordercą nazwanym „Dusicielem z Doliny”. Z prośbą o jej odnalezienie zwraca się przyjaciółka sprzed lat, która obawia się, że Veronica może być w niebezpieczeństwie. Jego byłą żonę ktoś zabił w ten sam sposób jak czynił to kiedyś on. Czy rzeczywiście mógł być niewinny, a może zyskał naśladowcę?

Śledztwo w sprawie śmierci wdowy po mordercy prowadzą znani Jessice policjanci, więc wzajemny kontakt i wymiana informacji mogą okazać się istotne dla obu stron. Autorka nie skupia się jednak jedynie na sprawach kryminalnych, bo w tle przewija się nieustannie ból i zagubienie Jessiki związane z jej relacjami osobistymi. Będzie musiała podjąć trudną decyzję dotyczącą własnej przyszłości. Czy podejmie właściwą?

Podczas czytania powieści nurtowało mnie pytanie, co kieruje kobietami zafascynowanymi przestępcami. Dreszczyk emocji i adrenalina? A może chęć zbawienia i uratowania straconej duszy? Nie znalazłam na nie jednoznacznej odpowiedzi, mimo retrospekcji pozwalającej zajrzeć w relację Veronici z Fordem, zyskałam jednak poruszającą, budzącą emocje i wciągającą historię. Czwarta część cyklu z jedną z moich ulubionych bohaterek wzbudziła moją ciekawość nie tylko analizą tego niezrozumiałego dla większości z nas zjawiska, ale i zapewniła mi po raz kolejny znakomitą rozrywkę.

Uwielbiam pióro Lisy Gray za realizm postaci i zdarzeń, za lekkość, z jaką pochłania się kolejne rozdziały budujące spójną i intrygującą fabułę, ale przede wszystkim za budzącą ogromną sympatię główną bohaterkę, której kibicuję w życiu zawodowym i osobistym. Powieść można czytać niezależnie od wcześniejszych części, jednak warto zacząć od początku, by dać sobie szansę na poznanie pełnego obrazu Jessiki Shaw i jej sytuacji.