Jedyne prawdziwe miłości recenzja

"Jedyne prawdziwe miłości" Taylor Jenkins Reid to książka, która trafiła do mnie w ramach BookToura organizowanego przez @naturalnie.czytajaca.mama. Miałam okazję czytać inną książkę autorki, która totalnie nie przypadła mi do gustu, jednak zdecydowałam się wziąć udział w akcji z wędrującą książką, ponieważ o tej konkretnej publikacji słyszałam wiele dobrego. Czy w mojej ocenie "Jedyne prawdziwe miłości" okazały się lepsze od "Daisy Jones & The Six"? Już spieszę z wyjaśnieniem.

Możecie wyobrazić sobie sytuację, że tuż przed pierwszą rocznicą ślubu wasz ukochany mąż zostaje uznany za zmarłego, a wy musicie, chociaż spróbować żyć dalej? Choć nie mam męża, jestem przekonana, że ból po jego stracie i to w takich, jak przytoczone w książce okoliczności, jest ogromny, wręcz niewyobrażalny. Każdy człowiek reaguje jednak inaczej. Jedni rozpaczają, drudzy popadają w marazm, a jeszcze inni zrobiliby zupełnie co innego, dlatego uważam, że ile osób znalazłoby się w takiej sytuacji, tyle byłoby reakcji.

Jednak co począć, gdy człowiek pogodzi się już ze stratą, zacznie nowe życie i nagle po latach okaże się, że mąż, który nie dawał znaku życia, nagle powstał z martwych? Właśnie w takiej sytuacji znalazła się Emma — główna bohaterka historii stworzonej przez Taylor Jenkins Reid. Jak sobie w tej sytuacji poradziła? Aby się o tym przekonać, musicie sięgnąć po "Jedyne prawdziwe miłości".

Muszę przyznać, że w przeciwieństwie do poprzedniej książki autorki, ta podobała mi się znacznie bardziej. Chociaż przed jej przeczytaniem, zapoznałam się z opisem i teoretycznie byłam przygotowana na to, czego można się było po niej spodziewać, nie zdawałam sobie sprawy, że wywoła ona we mnie aż tyle emocji. W zasadzie chyba w każdej części znalazł się fragment, podczas którego zalewałam się łzami, co już dawno mi się nie zdarzyło.

Historia opisana w "Jedynych prawdziwych miłościach" jest wręcz nieprawdopodobna, ale niezaprzeczalnie piękna i emocjonalna. Jednak, z drugiej strony, odczuwam pewien niedosyt, ponieważ w mojej ocenie jest zdecydowani za krótka. Pewne ważne kwestie, takie jak chociażby okres pomiędzy katastrofą helikoptera a ponownym spotkaniem z Samem, powinny zostać rozwinięte, ponieważ w mojej ocenie zostały potraktowane po łebkach.

Myślę, że historia Emmy, Jessego i Sama, miała ogromny potencjał i dziwi mnie to, że autorka nie zdecydowała się na to, aby podarować im zdecydowanie więcej czasu, na przyswojenie i pogodzenie się z tym, co się wydarzyło. I pokuszę się nawet o stwierdzenie, że żałuję, iż książka nie została rozszerzona i podzielona na dwa tomy. Uważam, że gdyby Taylor Jenkins Reid rozbudowała stworzoną przez siebie historie, byłaby to książka, która wbija czytelnika w fotel, o której pamięta się nawet po latach, ale cóż... Nie można mieć wszystkiego.

Niemniej jednak jest to zdecydowanie historia godna polecenia, dlatego, jeżeli nie mieliście jeszcze okazji się z nią zapoznać, serdecznie Was do tego zachęcam.