Przegwizdane recenzja

“Przegwizdane”: ten przewrotny tytuł przykuł moją uwagę w pierwszej kolejności. Potem zaczęłam czytać. Ech, ależ to było fajne, ciepłe, urocze, czasami zabawne, czasami nostalgiczne spotkanie. 

Ferdinand ma 83 lata i nie jest najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Stary maruda, zgorzkniały staruszek, nielubiący ludzi, roślin, nierozumiejący miłości i szczęścia.  „Jedyną, dla której wydaje bez pamięci, jedyną, którą kocha, jedyną, która nigdy go nie porzuciła, jest Daisy. Jego suka. Najwierniejsza. Z nią wszystko jest proste. Żadnych podstępów. Żadnego przymusu. Żadnego szantażu uczuciowego. Żadnej potrzeby okazywania jej przejawów troski czy prawienia czułych słówek”. I tak sobie żyje nasz Ferdinand, samotnie bez przyjaciół, bez żony, która nie mogła dłużej znieść życia z nim pod jednym dachem i porzuciła go dla listonosza, bez córki, który uciekła przed wiecznymi kłótniami rodziców aż do Singapuru. Tak sobie żyje nasz bohater, a właściwie tak sobie wegetuje, do momentu, kiedy ktoś zadzwonił do jego drzwi. Kto by pomyślał, że mała sąsiadka Juliette przewróci życie naszego zrzędy do góry nogami? Jak to się stało, że stary tetryk jej na to pozwolił? 

„Przegwizdane” to opowieść dająca nadzieję na to, że w życiu nigdy nie jest za późno na zmiany, o tym, jak silna może być rodzina, kiedy nastąpi kryzys, o tym, jak ważne jest mieć przyjaciół i dbać o nich. To historia o życiu, o potrzebie miłości i przynależności, nawet jeśli wydaje się, że wcale tego nie chcemy, że to wręcz zbędny balast. 

Ta historia wywoła uśmiech, rozgrzeje serducho, wkurzy czasami, bo nie da się być obojętnym na krzywdę naszych mniejszych braci, by w końcu dać nadzieję na lepsze jutro. Dla mnie to perełka.