Zdrada Gorotończyków recenzja

               Od dziecka uwielbiałam uciekać w świat fantasy. Miłością do przygód rozgrywających się na odległych ziemiach wśród różnorodnych ras zaraził mnie mój Tato, a zaczął nim ja byłam w stanie sięgnąć po książkę. Ostatni strażnik zachęcił mnie do siebie na samym początku mroczną, tajemniczą okładką, a potem pochłonął moje serce opis tej książki. Nie można było pozostać na to obojętnym.

               Przed rozpoczęciem lektury chciałam dowiedzieć się czegoś o autorze, tajemniczym Antaresie. Google nie podpowiedział praktycznie nic, odnośniki do autora na stronach różnych księgarni i innych portali książkowych pokazywały tylko książkę, którą miałam w ręce. Należało więc rozpocząć czym prędzej czytanie, skoro pozycja miała przemówić sama za siebie. I z każdą kolejną stroną wiedziałam, że mój wybór był słuszny.

               Wprowadzeni zostajemy w piękny świat latających wysp, które zamieszkują druidzi. Ich towarzyszami są piękne i dostojne gryfy. Głównym bohaterem jest Kormak, siedemnastoletni uczeń. Od dzieciństwa czuł się obserwowany, a jego odczucia potęgowały sytuacje, gdzie dostrzegał swojego prześladowcę:

Okazuje się, że osobą, która zawsze deptała Kormakowi po piętach, jest Askella Nardenami, Inkwizytorka wysp Baucze, której życie związane zostało wbrew jej woli z czarną magią. Askella naznacza naszego głównego bohatera na swojego ucznia, a co za tym idzie, następcę. W trakcie nauki dowiadujemy się także kim tak naprawdę jest Kormak, jak bardzo jego los związany jest z zachowaniem równowagi na świecie oraz co tak naprawdę spowodował Dekret i co kryje się na Ciężkich Ziemiach.

               Książka wciągnęła mnie od pierwszego zdania, jednak w trakcie czytania delikatnie odczułam, że jest to debiut prozatorski autora. W żaden sposób nie ujmuje to klasy i stylu z jaką powinny być pisane dzisiejsze powieści fantasy. Interesujące jest to jak zbudowane jest napięcie – im więcej odpowiedzi otrzymujemy, tym więcej pytań rodzi się w głowie czytelnika. Opisy zbudowane są w sposób bardzo płynny, idealnie wplatają się w akcję. Nie są za długie, a jednocześnie bogato obrazują świat Baucze i Ciężkich Ziem. W książce odnajdzie się nastolatek, a także dojrzalszy czytelnik, gdyż użyty w powieści język jest bardzo uniwersalny. Okładka mówi nam, że jest to pierwszy tom serii, oby kolejny pojawił się w miarę szybko, bo losy bohaterów rozpoczęły się w sposób intrygujący. Jedyne, czego według mnie zabrakło to kilka słów o autorze. Na jednym z wewnętrznych skrzydełek okładki nie ma dosłownie nic, a można było uchylić rąbka tajemnicy, kto kryje się za tak dobrze skonstruowaną opowieścią.