Dzieci psychiatryka. Historie z ich życia recenzja

Książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Pochłonęłam ją w 1 dzień, praktycznie bez odrywania się od niej.  Tylko ostrzegam: pozycja dla osób o mocnych nerwach. 
Jeśli masz się w co ubrać, w lodówce jest  jedzenie, masz z kim w domu pogadać, do kogo się przytulić, a rodzina darzy się wzajemnym szacunkiem - JESTEŚ SZCZĘŚLIWCEM! Dzieciaki z książki niestety nie miały tego! Gorzej, dodatkowo były gnębione psychicznie, fizycznie, poniżane, krzywdzone, od najmłodszych lat pozostawione samym sobie, rzucone w ramiona przemocy, nałogom, patologii, przestępstwa. Nikt nie nauczył tych dzieci norm moralnych, radziły sobie jak umiały, dawały światu to co same dostawały, najczęściej ból, przekleństwa, niesprawiedliwość, niezrozumienie.
Każda historia jest inna, ale każda przerażająca.  Czytając, chwytały mnie różne emocje. Obrzydzenie, pogarda, niedowierzanie! Bo jak można uwierzyć w to, że dzieci w wieku 8-14 lat aż tyle przeszły! Odrzucenie przez rodziców, dziadków, rówieśników, ćpanie, alkoholizowanie się, odurzanie się klejem, gazem, dezodorantem! (ja nawet nie wiedziałam, że tak można), podduszanie się, wykorzystywanie seksualne, wyuzdany seks, sprzedawanie swojego ciała, bycie sprzedanym przez własnego rodzica!, znęcanie się nad zwierzętami i wiele innych. Czasami miałam wrażenie, że czytam brutalną fikcję literacką, bo dla "normalnego" człowieka te wszystkie rzeczy to nie mieszczą się w głowie. 
"Żadne dziecko nie rodzi się złe" - teraz to do mnie trafiło. Chyba  każdy z nas spotkał dziecko z marginesu, i przyznajmy, od razu przekreślamy go. Niecenzuralne słowa cisną nam się na usta, komentując ubiór, zapach, zachowanie, słownictwo. 
Po przeczytaniu książki, rozjaśniło mi się - te dzieci nie zostały nauczone życia w społeczeństwie. Przekazują dalej to, co same doświadczają. Próbują przetrwać. W ten sposób radzą sobie ze swoim strachem, niemocą, samotnością, i innymi emocjami. 
Wszystkie po swoich występkach lądują w szpitalu psychiatrycznym, gdzie dostają swoją małą szansę na naukę przystosowania się do życia. Czy ją wykorzystują? Różnie..
W książce przeczytamy także wersję od strony personelu szpitala. Poznamy regulamin, z jakim borykają się podopieczni - często buntując się. Jednocześnie dzięki temu regulaminowi, czują się bezpiecznie. Widzimy też emocje ludzi pracujących w psychiatryku, oni też muszą dostosować się do reguł, mimo wielkich trudności i wszechogarniającej litości. 

Pomimo ciężkiej tematyki, książka napisana lekkim i bardzo przyswajalnym językiem. Czyta się szybko, a treść wciąga.