Raphael recenzja

Tęskniłam za mrokiem wylewającym się spomiędzy kartek, oj tak. No i co proszę Państwa? Dostałam to i jeszcze więcej. Zaczęło się już od samego prequela. Czytałam go dosłownie z otwartą buzią. Uwierzcie mi, że uwielbiam fikcyjne okrucieństwo, ale w mojej głowie pojawiały się myśli w stylu - czy na pewno dam radę przez to przebrnąć. Ja... Chyba jeszcze nigdy wcześniej tak nie miałam. To może świadczyć tylko o tym, jak brutalne sceny się tu pojawiły.

W książce wyróżniłabym dwa rodzaje zła. Pierwsze, to takie, które znamy wszyscy - zło, którego się nie wybacza, na które nie ma usprawiedliwienia, na które patrzymy z obrzydzeniem. Drugie natomiast jest tym, które przeistacza się w coś dobrego, które jest załagodzone do tego stopnia, że pomaga zwalczać to zło gorsze. Brzmi absurdalnie? No cóż, to mój profil, więc nikt nie może zabronić mi tak sądzić 😎

Fabuła jest bardzo, bardzo, bardzo kontrowersyjna. Na pewno nie nada się dla czytelników o słabych nerwach. Tematyka kościoła, wiary, wyrządzaniu krzywdy drugiemu człowiekowi, dziecku, jest w stanie uderzać w najczulsze punkty. Zwłaszcza, że wszystko jest dokładnie opisane, nie ma tu miejsca na tęczę i jednorożce wypasające się na łące pełnej kolorowych cukierków.

Autorka wie, jak stworzyć historię niepowtarzalną, pokręconą, wciskajacą w fotel, kanapę, podłogę (czy na czym tam jeszcze siedzicie podczas czytania). Mam wrażenie, że nie ma dla niej żadnych granic - zupełnie jak w przypadku bohaterów tej historii. We wstępie poznajemy po trochę każdego z nich. Uczymy się, jak w ich oczach wygląda idealna zbrodnia. Poznajemy ich relacje - chyba nie spotkałam jeszcze tak oddanych sobie postaci, tak silnie powiązanych. Cóż, przysięga krwi w końcu zobowiązuje - tak przynajmniej słyszałam, jak byłam dzieckiem. Pierwszy tom jest poświęcony Raphaelowi. Jak ja uwielbiam jego kreację! Połączenie cierpienia, które go spotkało i jego psychopatycznej strony - takie zabiegi wywołują na mojej skórze ciarki.

Czy można opanować chęć zabijania? Czy można bez konsekwencji wykorzystywać ją we właściwych celach? Gdzie leży granica? Czy zło pojawia się wraz z naszym pierwszym oddechem czy może rodzi się przez to, czego doświadczamy?

Przekonajcie się sami 😉