Dotyk Julii recenzja

Julia posiada niezwykły dar - dotyk, który zabija. Niektórzy uważają że to prawdziwy i niepowtarzalny dar. Julia jednak przystaje przy swoim, i uważa że to przekleństwo. Dziewczyna spędziła 264 dni w odosobnieniu. Jednak w jednym dniu do jej celi zostaje przydzielony współwięzień - Adam Kent.
To wszystko wydaje się takie dziwne... Po kilku dniach, odkąd Adam był z Julią w celi dzieje się rzecz niesamowita. Zabierają Julię do Komitetu Odnowy. Między parą byłych współwięźniów zaczyna iskrzyć. Co z tego wyniknie?

Książkę miałam na półce od... hmmm... kwietnia? Jakoś tak. Dotyk niekoniecznie mnie przyciągał. Nie wiem dlaczego. Ale kiedy zrobiło się głośno o serii, bo ostatnio miała premierę druga część (Sekret Julii), większość blogerów zabrała się za czytanie Dotyku. W tym i ja. Więc, - bądźmy szczerzy - na początku, miałam ochotę książkę odłożyć. To było tak niesamowicie nudno, że aż brak mi słów. Ciekawie zaczęło się robić dopiero kiedy Julia i Adam udali się Komitetu Odnowy...

Książka jest pisana na ogół prostym w odbiorze językiem. Strasznie mnie wkurzało niekiedy nawet dwudziestokrotne powtarzanie jednego słowa. Nie wiem jak innych ale mnie to strasznie poirytowało. Po okładce wiele dowiedzieć się nie można, chociaż zmusza ona do sięgnięcia po książkę. Na okładce znajduje się Julia, która swoje ręce opiera na lustrze, bądź szybie, jednak pod wpływem jej zabijającego dotyku, lustro/szyba pęka.

W książce najbardziej zawiodła mnie Julia. Nieśmiała, dziwna, a z czasem także z lekka wredna. Najbardziej z jej cech przypadło mi do gustu to w jaki sposób okazywała miłość. Miłość. No tak, Adam Kent. Czuły i wrażliwy chłopak, który w razie czegoś mógłby oddać życie za Julię, jak i cierpieć za jej błędy, byle by tylko ona była bezpieczna. Książe z bajki, i powiedzmy sobie szczerze - zakochałam się w tym bohaterze literackim. Co chyba jest normalne. To teraz czarny charakter. Warner - w zasadzie to jego nazwisko, a nie imię, ale co tam. Ohydnie wredny, samolubny głupek. Szczerze go nienawidzę.


A więc. Książkę czyta się prosto, ale na początku mi się ciągnęło. Najlepiej ją przeczytać w wakacje, ale i od razu zaopatrzyć się w drugą część. Książka jest niesamowita, i zaopatrzona w śliczną oprawę graficzną.




„Przeżyłam miłość i stratę z powieści historycznych, doświadczyłam dojrzewania przez analogię. Mój świat jest utkaną ze słów pajęczyną, splatającą kończyny, kości i ścięgna, myśli i obrazy. Jestem istotą złożoną z liter, postacią stworzoną przez zdania, wytworem wyobraźni, fikcją.”


7/10


Dotyk Julii
Dotyk Julii | Destory Me | Sekret Julii | Ignite Me