Krew w piach recenzja

Przed niespełna rokiem sąd skazał na dożywocie 47-letniego Mariusza G., któremu udowodniono zabójstwo trzech kobiet i 14 innych przestępstw. Mężczyzna doczekał się określenia mianem „krwawego Tulipana”, jako że hurtowo uwodził kobiety, obiecywał im bajeczne życie u swojego boku, a w rzeczywistości wykorzystywał je do swoich przestępczych celów, a czasem – by przejąć ich nieruchomości – zabijał. Nie można wykluczyć, że zbrodniarz ma na koncie także inne zabójstwa.

Katarzyna Bonda wzięła na siebie trud przekopania się przez wiele tomów sądowych akt i sfabularyzowania historii Mariusza G. z dużą dbałością o szczegóły. Nie wiem, jakie były literackie ambicje popularnej autorki, ale zapewne chodziło o pokazanie sposobów, jakimi sprytny uwodziciel owijał sobie kolejne kobiety wokół palca, mimo że potrafił jednocześnie utrzymywać intymne relacje nawet z 20 kobietami. Mnie jednak nie udało się zrozumieć psychologicznych mechanizmów, jakie wykorzystywał książkowy Adam Szulc. Kręciłem głową (a w słuchawkach to nie do końca łatwe) z niedowierzaniem.

Czytelnik stara się podczas lektury wyobrazić sobie, jak to się dzieje, że nieświadoma niczego kobieta jest gotowa zrobić wszystko dla oszusta, który omamia ją, bo jest szarmancki, hojny, dobrze ubrany i ma niebieskie oczy. Ale, choć nie jestem szowinistą, podczas lektury gdzieś z tyłu głowy krążyła mi myśl „baby som gupie”. Może gdybym był kobietą, rozumiałbym drugoplanowe bohaterki tej opowieści i był wyrozumiały dla ich naiwności.

I wszystko byłoby w porządku, gdyby podczas lektury nie przypominał mi się hit Presleya A little less conversation, a little more action please. Tak książka składa się z dialogów, bardzo długich dialogów. Czytelnik oczekuje, żeby coś się wydarzyło, a bohaterowie gadają i gadają. I już powinni skończyć, a oni rozmawiają dalej.

Nie wiem, może tego nie dało się napisać inaczej, ale książka mnie nie zauroczyła, nie porwała. Nie sądzę, bym w przyszłości sięgał po kolejne powieści Katarzyny Bondy. Jest tyle innych…