Morze ciemności recenzja

„Czy można kiedykolwiek oswoić w sobie myśl o śmieci? Czy można oswoić rozpacz i bezradność?... Co zrobić z bestią lęku? Bestią samotności? I tą najgorszą – bestią pustki…”

Ania jest szczęśliwą, pełną energii i wewnętrznego ciepła nastolatką. Ma liczne zainteresowania, którym z dużą przyjemnością się oddaje. Jeździ konno, na nartach, dużo czyta, gra na fortepianie, jednak największą jej pasją jest malarstwo, uczy się w liceum plastycznym. Ma kochających rodziców, z którymi łączą ją ciepłe relacje, przyjaciół, liczne grono znajomych, chłopaka. Całe życie stoi przed nią otworem. Niedawno jej rodzice podjęli decyzję o kupnie zniszczonego dworku z dużym ogrodem na peryferiach miasta. Jest to bardzo urocze miejsce, które potrzebuje dużych nakładów finansowych i ogromu pracy. Jednak los nie jest dla Ani łaskawy, jest okrutny, bezwzględny i bezlitosny. Niespodziewanie jej rodzinie giną w wypadku samochodowych…

Jak żyć po utracie najbliższych? Jak pogodzić się z ich stratą? Wszystko, co do tej pory było ważne, przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. Istnieje tylko stary dom z ogrodem, bez gazu, wody, telefonu, ale za to z zapachem i wciąż obecnym duchem rodziców. Ten dom staje się dla niej wszystkim, co najważniejsze i jednocześnie przygniatającym, duszącym problemem – zwłaszcza dający ulotne ciepło piec, który jest tak trudny w obsłudze i który wysysa z Ani wszystkie siły. Załamanie nerwowe, depresja, nieustający strach, lęk przed tym, co ma nadejść, przed życiem. Samotność. Trudna relacja z Bogiem. Mądrość psychologa. Niosąca otuchę szczera przyjaźń, codzienne zwykłe przetrwanie, nieustająca walka z samym sobą. W takich sytuacja często wychodzi prawdziwe oblicze ludzi, którymi się otaczamy, nie zawsze jest ono przyjemnie. Ania zostaje obdarta ze wszystkiego oprócz wewnętrznej dumy i godności. Czas płynie, życie toczy się swoim, nie do zatrzymania rytmem. W Ani bardzo delikatnie zaczyna drgać iskierka życia.

Piękna, smutna, głęboko poruszająca historia. Samo życie. Autorka odkrywa przed czytelnikiem najskrytsze myśli, uczucia, głęboko poranionej, osamotnionej duszy. Robi to bardzo przejmująco, a zarazem lekko. Książka pomimo tego, że jest to grube tomiszcze czyta się jakby sama. Dawno już żadna opowieść nie wywołała na mnie tak skrajnych emocji, łzy leciały często… Zastanie we mnie na długo. Jestem ogromnie ciekawa jak potoczą się dalsze losy Ani. Z całego serca polecam :)

http://tatiaszaaleksiej.pl/?p=3734