Motherless recenzja

Relacja z matką naznacza człowieka na całe życie. Absolutny autorytet i pewnik. Czy na pewno? Czasami okazuje się toksyczna i odciska bolesne piętno. Miłość przechodzi w manipulację, kontrolę, emocjonalne zranienia. Powolnie oddziaływują jak trucizna. Słowa w złości lecą z prędkością światła, mając moc kreowania rzeczywistości. Potrafią zranić bardziej niż czyny. A rany te nigdy się nie zabliźniają.

"Chwilami wolałabym w ogóle nie mieć syna niż...", wybrzmiewa pośród codzienności. Ból wymierzony uwiera jak zadra. Nieobecność odziera ze złudzeń. Trauma spowodowana "motherless" prowadzi na rozdroża w poszukiwaniu lepszej strony życia. Na jednym końcu poczucie odrzucenia i przepaść niewypowiedzianych słów i gestów. Na drugim nieznane, być może nowe, miłością przepełnione, a może samotna droga.

Zdaje się, że Sasza odnalazł już swoje szczęście. Wiedzie na pozór spokojne życie z Kamilem i żyją najpiękniej jak potrafią, ale jego wyboru nie zadowalają "norm" społecznych. Życie stawia pułapki. Walczy z emocjami i ChaDem. Pojawia się ten "jeden biały piksel", który burzy świat. Potem kolejny...Czy zdoła poskładać swoje życie...

Mad Bartnicka niespiesznie, urzekająco zabiera nas ponownie do świata Saszy. Autorka jak nikt inny potrafi w emocje. Pomimo otaczającego bólu zwątpienia i rozczarowań, chce się w tej historii trwać, bo przynosi ukojenie.
Powieść przepełniona wrażliwością, ukrytą pod powierzchnią masek, zawiera wiele życiowych prawd. Niesie ze sobą ogrom mądrości i zrozumienia do otaczającego świata.

Brak tolerancji i akceptacji potrafi odebrać radość z codzienności. Męczy nieustanne naprawianie siebie, by dostosować się do czyiś oczekiwań. Wrażliwość przytłacza powodując poczucie życiowej porażki. Jak odnaleźć siebie pośród chaosu myśli i zdarzeń?

Ludzkie losy i ich relacje, albo ich brak.
I miłość. Różne jej odcienie. Od partnerskiej do matczynej, okupionej brakiem i toksynami. Uwięzieni w bolesnych wspomnieniach zapachów, smaków, głosów, obrazów, wyfruwają na ścieżki życia. A ból istnienia towarzyszy bezustannie jak "wbity w serce sopel" lodu, niemożliwy do zrekompensowania.

Tęsknota za tym wszystkim co powinno się zdarzyć, ale los sobie zadrwił. Śmierć przychodzi niespodziewanie. Wdziera się do życia odzierając ze złudzeń.

Życie to coś, co nam się przytrafia . Śmiesznie się czasem układa. Nigdy nie jest idealne. Piękna fasada często skrywa dość mroczne wnętrza. Pozorne szczęścia. Najważniejsze jest tu i teraz.
"Nie skupiaj się na tym, czego nie masz. Skupiaj się na tym, co jest. Bo jutro i tego może nie być".

Urzekła mnie ta opowieść. Szczera, odważna. Pełna refleksji i wzruszeń. Zawsze odnajdę w powieściach autorki część siebie.
Polecam bardzo!