Recenzja książki Roman by Polański

O Polańskim można powiedzieć naprawdę wiele i będą przy tym emocje skrajnie odmienne. Wobec niego jątrzy się niesmak za to, co zrobił trzynastoletniej dziewczynce. A jednak trudno nie czuć współczucia za to, co jemu z kolei wyrządził Charles Manson, nakazując zamordowanie pięknej aktorki i dziecka, które miała wspólnie z nim wychować. Do tego dorzućmy wczesne lata w gettcie, turbulencje powojennych realiów, karierę filmowca pełną gębą i lista filmów na koncie, których pozazdrościć mógłby każdy reżyser w kraju zwanym Polską. Co prawda rzadko sięgam po autobiografie, ale w przypadku tego akurat człowieka trudno było mi się oprzeć.

Opowieść jednak nie wciąga. Rzecz nie została napisana w jakiś wyjątkowy sposób i momentami za bardzo stara się naśladować prozę. Do tego brakuje temu indywidualności, własnego głosu. Już na wstępie zresztą Polański sugeruje, że on zarejestrował jakieś taśmy, które ktoś inny potem cierpliwie przesłuchał, poskładał wszystko w całość, by następnie w grę wszedł ktoś trzeci, żeby książkę przeredagować. Efekt tego przedsięwzięcia jest jednak taki, że na poziomie literackim "Roman by Polański" nie zachwyca, nie pobudza, nie uderza w klawisze jak powinien. No, ale cóż. Trudno oczekiwać, żeby Roman Polański miał aż tak fachowy zespół jak prezydent USA, Barack Obama. Ten to dopiero machnął sobie autobiografię.

Jeśli chodzi o życiorys Polańskiego, to upchany został szczegółami, w których nie tkwi żaden diabeł, niestety, i miałem wrażenie, że mulą i nudzą - są po prostu niepotrzebne. Lanie wody, inaczej mówiąc. Obraz psychologii bohatera jest za to starannie wymodelowany. Wydaje mi się, że podstawowym celem tej książki było tak naprawdę rzucenie innego światła na wizerunek autora, który sam siebie widzi jako wiecznego chłopca, postać na scenie, która lubi wchodzić w różne zakamarki i być w centrum uwagi. Nic tylko go kochać.

Ogólny werdykt: autobiografia Polańskiego rozczarowuje. Niczego ważnego mi o tym człowieku nie powiedziała, a co najsmutniejsze - nie ma w niej zadziornego charakteru, którego się spodziewałem. Nie czuć pikanterii, choć na opakowaniu jest papryczka chili. Śmiało można sobie tą przyjemność darować.