Szachownica recenzja

Szachownica siłą rzeczy w pierwszej kolejności kojarzy mi się z grą. Jednak tytułowa szachownica z powieści Leszka Hermana znajduje się na starej skrzynce, która z szachami ma wspólny tylko wzór, ponieważ skrzynka zamiast figur szachowych, czy biżuterii, na którą miała być szkatułką kryje... przybory do obrony przed wampirami. Obecnie jej zawartość i wiążącą się z nią mroczną przeszłość odkrywa Karen Fleming Lindberg , która wraz z Patrykiem Nałęczem wyruszyła na wycieczkę do Stanów Zjednoczonych i tam wylicytowała szkatułkę na aukcji staroci. Okazuje się, że przedmiot ten skrywa mroczne tajemnice i sprowadza na naszych bohaterów niemałe tarapaty. Doprowadził ich między innymi do ukrytej starej posiadłości, ale też skierował na nich oczy niebezpiecznych ludzi. Jednocześnie śledzimy też losy osób powiązanych z wyżej wymienioną szkatułką dwieście lat temu.

Podoba mi się sposób, w jaki autor przeskakuje między czasami obecnymi, a tymi sprzed dwustu lat, przeplata wątki, dodaje nowe osoby, a jednak całość jest spójna i dobrze się czyta i cały czas trzyma w napięciu. Dodatkowym smaczkiem są opisy dziewiętnastowiecznego Pomorza i Stanów Zjednoczonych. Lubię powieści bogate w opisy, które lepiej pomogą mi oczami wyobraźni zobaczyć miejsca, w których rozgrywa się akcja. Bohaterowie wykreowani przekonująco i tylko Karen czasem mnie wkurzała, ponieważ chwilami miałam wrażenie, że na własną próbę ładuje się w kłopoty.

Zakończenie jest nie do przewidzenia i mimo, że trochę zawikłane, to jednak satysfakcjonujące. Jeśli lubisz thrillery historyczne, "Szachownica" z pewnością Ci się spodoba.

Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością autora, ale nie czułam potrzeby by poznać wcześniejsze losy głównych bohaterów by zrozumieć ich obecną sytuację. Nie czułam takiej potrzeby, aiza to po lekturze poczułam ochotę by pozostałe książki również przeczytać. Mimo, że "Szachownica" do najkrótszych książek nie należy (600 stron) czyta się ją gładko i szybko, nie nudzi się i nie ma niepotrzebnych przestojów.