Ten drugi recenzja

Siedzisz w mrocznym, zimnym pomieszczeniu. Pozornie nic się nie dzieje, ale strach zbiera się pod skorą. Przemierza szlaki na ciele, by zimnym ostrzem dotrzeć do serca. Kątem oka dostrzegasz pajęczynę, z której powoli schodzi śmiercionośny pająk. Nim się zorientujesz, zmierza ku Tobie, by zadać ten jeden, najstraszniejszy cios. I to wszystko tylko chwila, lecz wystarczająco długa, by stała się wiecznością. I taki właśnie jest Tryon, który pod pozorami zwyczajności skrywa mrok. Który bezradnie oczarowuje i mami pewnością i jasnością wydarzeń. Który jest oszałamiający, który nie ma sobie równych w swojej zabawie czytelnikiem. Włóczy się powolnie po myślach, swoim gotyckim posmakiem i płata figle w umyśle, jeszcze długo po jej zakończeniu. To jest jedna z tych historii, która z każdą stroną przypomniana nam, jak bardzo wyobraźnia może zabłąkać się w nieznane i niebezpieczne terytoria, jak bardzo może cierpnąć skóra pod wpływem wydarzeń, jak bardzo uda się zwieść czytelnika. Tryon jest mistrzem w zwiastowaniu wydarzeń, niczego przy tym nie zdradzając. Mistrzem zwrotów w akcji, tak naturalnych, oczywistych i słusznych, a nadal zaskakujących. Bezbłędnie łączy przerażenie z tajemnice z idyllą życia Connecticut w latach 30. XX wieku. Pod piękną i urokliwą powierzchnią życia w małym miasteczku kryją się tajemnice śmierci, tragedii, szaleństwa i nadprzyrodzone nuty. To poetyckie i wyrafinowane dzieło niepostrzeżenie wdziera się strachem w nasze oczy i przerażeniem zaciska zimne palce na karku.
Ten Drugi to powieść trudna do zakwalifikowania gatunkowo, poruszająca się między suspensem, grozą i horrorem. Te wszystkie elementy, mimo, że perfekcyjnie wyważone, emocjonalnie destabilizują. Nie bez powodu tę historię można zaliczyć do klasyki, w której groza związana z tajemnicami ludzkiej psychiki, subtelna acz przerażająca i niepokojąca, przywołuje najlepsze i najbardziej makabryczne opowieści wielkiego mistrza Edgara Allana Poe. Zdecydowanie, pozycja obowiązkowa tej jesieni, jak i każdej kolejnej.