Gruzowisko recenzja

Są takie książki, na których czytanie musi przyjść właściwy czas i nastrój. Do takich książek należą te autorstwa Kasi Maludy. „Gruzowisko” trochę odczekało w kolejce, ale wiedziałam, że wcześniej czy później nastąpi ten moment, kiedy będę mogła pochylić się nad lekturą i rozkoszować narracją, historią, wszystkim tym, co serwuje nam Aleksandra Katarzyna Maludy. A ma ona do zaoferowania wiele. Piękny język, dużą wiedzę historyczną i taką zdolność operowania piórem, że czyta się i czyta, i czyta. Dlatego dobrze jest mieć dzień wolny i być w stanie całkowicie poświęcić się lekturze tak, żeby nic nam nie umknęło. Może jestem nieco bezkrytyczna, ale Kasia zauroczyła mnie od pierwszej przeczytanej przeze mnie książki jej autorstwa.

„Gruzowisko” to piękna opowieść z wojną i czasami powojennymi w tle. Leon Zarzeczny i Ewa Lerska, dwóch życiowych i wojennych rozbitków. Każde z nich nosi w sobie historie, którymi niekoniecznie chce się dzielić. One bolą, szczególnie Ewę, której córeczka została w ZSRR. Do czego zdolna jest matka, aby odzyskać swoje dziecko? Ja wiem, że do wszystkiego. Jestem matką i byłabym zdolna zrobić absolutnie wszystko dla swojej córki. Byłabym w stanie zdradzić, zabić, polecieć na księżyc, cokolwiek… Ewa również, bez względu na konsekwencje. Na razie jednak oboje tkwią w zrujnowanej Warszawie, starając się po prostu żyć.

Książka przepełniona emocjami, nikogo nie zostawi obojętnym. Doznacie bólu po stracie najbliższych, bólu od wojennych ran, strachu o życie, o przyszłość, nadziei, że życie wróci do normy, doznacie matczynej miłości i okropieństwa władzy radzieckiej. A wszystko to w towarzystwie kulturalnej śmietanki powojennej Warszawy. Spotkacie się z Władysławem Szpilmanem, Zofią Komorowską, Jarosławem Iwaszkiewiczem i innymi, którzy odcisnęli swoje piętno w powojennej historii.

Kasia Maludy nie pisze książek na podstawie wiedzy z Wikipedii czy innych Google. Jest świetnie przygotowana do każdej ze swoich opowieści i to widać. I to się czyta, i chce się więcej.