Recenzja książki Neuronauka poznawcza

Meduza przeżyła 65 milionów lat nie mając mózgu (w znanym nam ze świata ssaków rozumieniu). Czy oznacza to, że możemy nie myśleć, a przeżyć? Czy doskonalona przez introwertycznych mnichów na samotnych skałach sztuka medytacji mająca pomóc uwolnić umysł od nawet skrawka myśli, jest definicją szczęścia człowieka? Zen, wolny umysł, brak zaprzątających głowę myśli...

Tymczasem w jednym z niedawnych badań udowodniono, że prowadząc samochód podejmujemy 164 decyzje na minutę. I czynność niby automatyczna, a jednak angażująca? O ile da się słuchać radia i nie zgubić drogi, to trudno już prowadzić naprawdę absorbującą rozmowę podczas jazdy nieznaną drogą, np. obronę pracy magisterskiej. Dlaczego tak się dzieje?

Zagadkę rozwiązuje Neuronauka poznawcza. W szkole podstawowej nauczycielka biologii powiedziała mi kiedyś, że mam dobrą podzielność uwagi. Na studiach powiedziano mi, że nie ma czegoś takiego jak jej podzielność, istnieje bowiem jedynie przerzutność uwagi- jeśli dość szybko mózg przeskakuje pomiędzy zadaniami sprawia wrażenie wykonywania ich jednocześnie. Jakież było moje zaskoczenie, gdy okazało się, że Neuronauka poznawcza twierdzi coś jeszcze innego! I podpiera to wynikami solidnych badań (także niewątpliwie modnych ostatnio badań obrazowych-a jeśli o mózg chodzi, to pomimo XXI wieku, niesie przełom często kto nie widział, a uwierzył...)

Mała objętościowo, w małym formacie, pozycja stanowiąca niewątpliwie jedynie liźnięcie lepkim jęzorem ciekawości zagadnień funkcjonowania mózgu, czyli ni mniej, ni więcej tego, jak poznajemy dzięki temu narządowi świat. I choć w trakcie życia jest galaretką, to po śmierci wygląda jak kalafior, barwą przymilając raczej nadpsute warzywo. Dopiero osiągnięcia ostatnich kilkudziesięciu lat w dziedzinie medycyny i nauk medycznych (tak, to dwa różne pojęcia) pozwalają zrozumieć więcej na temat psikusów jakie nam sprawia. Dlaczego łatwo zapomnieć, a tak trudno zapamiętać? Czy inteligencja jest wrodzona, nabyta czy zmienia się w ciągu życia? Jak zostać geniuszem? Czy trzeba być wybranym od urodzenia, by doświadczyć zjawiska synestezji?

Mądra, konkretna, rzeczowa, podparta schematami i ilustracjami, DOBRA popularnonaukowa książka. Dedykowana laikom. Rzeczywiście treści stanowią podstawy podstaw, aczkolwiek podane są przystępnie. Niestety nie ustrzeżono się drobnych błędów edycyjnych (typu literówki, brak samogłoski), jednak nie umniejszają one walorom naukowym książeczki.

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl, za co serdecznie dziękuję.