Siedem minut po północy (okładka filmowa) recenzja

Trzynastoletni Conor pewnej nocy budzi się 7 minut po północy. Odkrywa, że za jego oknem czai się potów. Jednak to nie tego potwora oczekiwał Conor, ten jest sędziwy, dziki i czegoś od niego chce. Czegoś niebezpiecznego i przerażającego. Chce prawdy.
👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻👻

Bardzo się cieszę, że rok 2020 rozpoczęłam z tak dobrą książką, która na pewno zapadnie w mojej pamięci i do której na pewno wrócę. 

Historia jest smutna, ale za razem bardzo ciekawa. Mamy tutaj trzynastoletniego Conora, która stara się jak może być jak najmniejszym problemem dla swojej mamy, która cheoruje na raka. Pewnej nocy niespodziewanie odwiedza go „potwór” i oznajmia, że opowie mu trzy historie, a czwartą ma mu opowiedzieć chłopiec. Ma to być opowieść prawdziwa. To co siedzi w Conorze, a czego nie chce powiedzieć głośno. 

Najsmutniejsze jest to, że mimo tak ciężkiej sytuacji, Conor tak naprawdę nie ma z kim o tym porozmawiać. W szkole wszyscy traktują go jakby nie istniał. 

Bardzo mądra historia - krótka, smutna, ale mądra. 

Zakończenia można się było domyślić, dlatego nie uroniłam łzy, ale im bliżej zakończenia tym bardziej było mi smutno. Sam styl w jakim została napisana - wejście w głowę chłopca, który musiał bardzo szybko dorosnąć - bardzo mi się podobał. Zachęcam do sięgnięcia po tę pozycję!