Naprawiacz recenzja

Detektyw Ana Zatorska i Jakub Sztiel mają rozwiązać sprawę brutalnie okaleczonej kobiety. Sprawca wyciął jej części ciała wcześniej zmienione za sprawą chirurga plastycznego i zabiegów upiększających. Oprawca pragnie rozgłosu, dlatego wciąga w swoją grę dziennikarza Maksa Bryta. Lata temu redaktor został zwolniony przez Ninę Szymańską, gdyż nie chciał się podjąć tematu dzieci, które widziały śmierć matki. Odszedł od opisywania poważnych tematów i zajął się plotkami. Żeby złapać Naprawiacza policjanci, byli policjanci oraz dziennikarze muszą połączyć siły.

"Świat jest zepsuty. Trzeba go naprawić. Ta dziewczyna to początek. Jej los będzie ostrzeżeniem dla innych, którzy bezczeszczą swoje ciała w imię próżnych zachcianek. Od teraz każdy, kto zechce zrobić coś podobnego, będzie się bał. Bał... że mogę go znaleźć i naprawić."

Długo zbierałam się do przeczytania tej książki. Zawsze jakaś inna miała nadany przeze mnie wyższy priorytet. Teraz żałuję, że tak długo zwlekałam. Autor miał intrygujący zamysł na thriller i ubrał go w ciekawy sposób. Osób zamieszanych w brutalne okaleczanie, co najczęściej skutkowało ich śmiercią, można było się domyślić. Ich autor mógłby lepiej ukryć. Jednak zważywszy na to, że książka najprawdopodobniej jest debiutem literackim, jest to przeze mnie do zaakceptowania.
Sporo zarzutów w recenzjach innych czytelników dotyczyło stylistki i wulgaryzmów oraz słabo naszkicowanych portretów psychologicznych postaci. Spodziewałam się, że powieść jest znacznie gorzej napisana. Stylistycznie było całkiem przyzwoicie. Autor ma lekkie pióro, które sprawia, że książkę czyta się szybko i na tyle dobrze, że jestem w stanie przymknąć oko na pewne nieścisłości. Te dotyczą głównie pracy policji. Jakoś ciężko mi sobie wyobrazić, żeby w pościg za seryjnym mordercą było zaangażowanych tylu cywilów. Emerytowani funkcjonariusze również nie powinni tak czynnie uczestniczyć w śledztwie. Policjanci, którzy byli głównymi bohaterami, mieli stopnie detektywa. W polskiej policji nie ma takowych stanowisk, ich odpowiednikami są oficerowie śledczy.
Co się tyczy wulgaryzmów w dialogach, przyznaję, że było ich sporo, ale były używane w kontekście podkreślenia wypowiedzi. Potrafiłam rozpoznać kwestie wypowiadane przez Ninę, która była wyjątkowo ordynarna. Skoro potrafiłam odróżnić tę postać w dialogach, to tym samym nie mogę się zgodzić, że wszyscy bohaterowie wypowiadali się tak samo. Dużo różnic nie było, ale jednak dało się je zauważyć. Postaci miały nadany indywidualny charakter. Poza tym... To nie jest książka obyczajowa, więc nie ma konieczności, żeby osobowości były rozbudowane.

W ogólnym rozrachunku powieść mi się podobała. Czekam na kolejne spod ręki autora.