Nauczyciel z getta recenzja

„Poczułem bezsilność, widząc, że umiera na moich oczach, a ludzie chodzą obojętnie w jedną i w drugą stronę. Przytuliłem go i kołysałem jak niemowlę, łzy zalewały moje policzki…”

Jest rok 1939, Janusz Korczak i Stefania Wilczyńska prowadzą w Warszawie Dom Sierot. Agnieszka Ignaciuk jest wdową, ma synka, szukając schronienia trafia do sierocińca. Znajduje bezpieczne miejsce i pracę, zostaje opiekunką dzieci, poznaje Janusza Korczaka. Naziści przystępują do unicestwienia Żydów, w Warszawie powstaje getto. Wszyscy Żydzi muszą tam trafić. Korczak bardzo się stara, aby przeprowadzka z sierocińca do getta była jak najmniej bolesna dla jego podopiecznych. Jednak sytuacja jest tragiczna. Agnieszka na każdym kroku pomaga Korczakowi, zostaje jego prawą ręką, oboje starają się uratować jak najwięcej sierot.

Niesamowita opowieść… Autor umiejętnie i z wyczuciem łączy fakty historyczne z fikcją literacką. Akcja powieści toczy się niespiesznie, fabuła niesie ogromne, skrajne emocje. Książka jest napisana w formie pamiętnika. Janusz Korczak rzeczywiście pisał pamiętnik, który udało się uratować, został opublikowany w 1958 roku. Pisarz przedstawia nam sylwetkę człowieka niezwykłego, o wielkim sercu, wspaniałego pedagoga, obrońcę praw dzieci, który zawsze był dla tych najmłodszych. Żyda. Człowieka o wielkim sercu, jego troska i miłość do dzieci jest wręcz namacalna. Z narażeniem życia robi wszystko, aby uratować jak najwięcej niewinnych istnień. Szuka jedzenia, lekarstw, ubrań, tak niewiele może, a robi tak dużo. Stwarza pozory normalności, broni swoich podopiecznych, towarzyszy im do samego końca, do obozu zagłady w Treblince…

Do czego zdolny jest człowiek… Niemcy byli bezwzględni, krok po kroku realizowali swój iście szatański plan. Unicestwienie Żydów przybiera zatrważające rozmiary, mordują, głodzą, niszczą, plugawią, wywożą do obozów koncentracyjnych. Warunki życia w getcie były nieludzkie, ludzki los przesądzony. Siła i ludzka determinacja, by przetrwać, by przeżyć.

Wyjątkowa powieść, która głęboko mnie poruszyła, przepełniona smutkiem, bólem, niemocą. Łzy popłynęły. Świadectwo odwagi i miłości skierowanej dla najmłodszych. Każdy powinien ją przeczytać. Zapada w serce, serdecznie polecam.