Nibynoc recenzja

Kristoff ponownie pozostawia mnie z dziwnym wrażeniem - niby wszystko fajnie, ale sama nie wiem czy mi się podobało.

Nibynoc jest książką inną od wszystkich. Dlaczego? Każdy z miejsca powie, że przez przypisy, których na początku jest bardzo dużo, jednak im dalej tym ich mniej. No i skoro już o przypisach wspomniałam, to te krótkie były świetne! Natomiast te długie wybijały z rytmu historii, trochę nieprzemyślany zabieg.

Książka zaczyna się niesamowicie.
Mamy niby tę samą sytuację przedstawianą dwukrotnie, ale nie do końca, różne perspektywy, różny kontekst, co wprowadza taki fajny mroczny klimat, któremu wtórują początkowe przypisy.

Przez pierwsze powiedzmy 80 stron taki klimat się utrzymuje, a czytelnik będzie coraz bardziej zafascynowany, jednak już po 100 stronach wkraczamy na typową historię, klimat niezwykłości powoli się ulatnia i na dobrą sprawę książki nie odróżnia już nic od innych.

Zamysł na historię niby fajny, lubię zabójców jako głównych bohaterów, ale w momencie kiedy główna bohaterka nastawia mnie na miazgę, a autor robi z nią miękką kluchę, to czuję mocne rozczarowanie. Okładka też nastawiała mnie na bezwzględność i mroczność, niestety dostajemy bohaterkę jakich wiele. Motyw z Podmroczami na pewno jest świetny i za to wielki plus, ale wpisuje się to ogólnie w kreację świata, która jest genialna. Tego nie mogę nigdy odmówić Kristoffowi, jego pomysły są niezwykle dopracowane i bogate szczegóły. Styl autora również jest bardzo przystępny, pisze lekko, ale nie szczędząc przy tym na opisach. Chociaż zwróciłam uwagę na to, że są mniej rozległe, niż w Wojnie Lotosowej (nie licząc oczywiście tych z przypisów).

To na czym traci ta historia to fabuła, ponieważ znów jest nieco schematyczna... Autor zaplusował jednym plot twistem, drugi - ten ważniejszy - natomiast był oczywisty. To jest mój problem z tym autorem, jego książki są genialnie napisane, ale jak przychodzi do oceny fabuły to jest marnie, zwyczajnie, typowo, co prowadzi do braku poczucia rewelacji i lekkiego rozczarowania, bo po lekturze zostaje pustka jeśli o wrażenia chodzi.

W Wojnie Lotosowej chociaż polubiłam bohaterów, tutaj o to ciężko. Oceniam tak samo, bo są na bardzo podobnym poziomie, a jedna jest w czymś lepsza od drugiej i na odwrót. Jednak Nibynoc mogła być świetną książką. Klimat z początku był naprawdę cudny, liczę na polepszenie akcji w 2 tomie.