Nibynoc recenzja

Cóż, wiedziałam, że książka będzie zroszona krwią i muśnięta przekleństwem (albo raczej obita i oskórowana przekleństwem, gdyż Kristoff nie szczędzi inwektyw). Wiedziałam, że będzie mrocznie, brutalnie i bez pardonu. I właśnie to ciągnęło mnie w głównej mierze do "Nibynocy". I właśnie to dostałam, solidny łyk krwawej mary, z domieszką wasabi.

Dosadna, pełna czarnego humoru. Kristoff, mimo sięgnięcia po dość oklepany motyw nauki w akademii (tym razem niezwykle przerażającej szkole mordu), zrobił z nim coś dziwnego i wyszło świeżo i oryginalnie. To nie jest w żadnej mierze szkoła, w której uczyć się może każdy. Tutaj za błąd zapłacisz ciałem, krwią i cierpieniem. Tutaj za nie przestrzeganie zakazów będziesz modlił się o śmierć. I tutaj nauczysz się, że istnieją gorsze rzeczy niż pani z kosą. Jedną z nich będziesz ty.

Jakże ja uwielbiam, gdy okazuje się, że autor ma plany w planach i niczego, absolutnie niczego nie można się domyślić. Już już myślisz, że rozgryzłeś tajemnicę, że już trzymasz bażanta za ogon, a tutaj Kristoff daje ci porządnego łupnia przy pomocy magii krwi. Nic nie jest, jakie się wydaje i właśnie ta niewiadoma jest najbardziej ekscytująca zaletą "Nibynocy".

Nigdy nie wiesz kogo autor zamorduje w następnej kolejności. Przywiązujesz się do postaci, dopingujesz ją, a Kristoff ją usuwa w tragicznych okolicznościach. To zarówno ten element zaskoczenia, jak i reakcja emocjonalna na taki zgon, sprawia, że wielki rumieniec gniewu i ekscytacji wyskakuje na poliki. I te zwroty akcji, o czarna matko...

Wyobraźnia autora balansuje na ostrzu noża. Mamy tu mnóstwo nowych, nigdy nie sprawdzonych w literaturze rzeczy. Jay sypie nimi jak z rękawa, można by go nazwać bardziej mrocznym i brutalnym odbiciem Brandona Sandersona - obaj pisarze zawsze wymyślą coś takiego, że ciżemki zawijają noski, a włosy stają dęba. Podoba mi się, że w tej książce wszystko wydaje się świeże i wyraźne, tak jakby słońca okrutnego dnia wydobywały z niej całkiem nieoczekiwane kąty i cienie.

I ten plot twist na końcu. Mogłam się spodziewać, że Kristoff wywinie jakiś niecny numer, biorąc pod uwagę to, co zrobił z całą książką, ale na pewno nie spodziewałam się tego. Brawo, panie. Ciżmy merdają noskami w rytmie black metalu.

Dawno, jeśli kiedykolwiek, nie czytałam tak wybuchowej mieszanki. Koktajl z pinesek, igieł i benzyny, doprawiony wanilią i chili. Albo wyjdziesz z tego martwy, albo... żywy. Ale odmieniony.