Na jedną noc recenzja

Sama nie wiem jak powinnam zabrać się za recenzję tej historii, bo szczerze mówiąc, w głowie mam kompletny mętlik. Zanim usiadłam do pisania, próbowałam sobie ułożyć pewien zarys, ale moje myśli są tak chaotyczne, że ciężko mi jest je ogarnąć.
Z twórczością Kristen Callihan spotykam się pierwszy raz, więc sięgając po "Na jedną noc" nie nastawiałam się na zbyt wiele, bo jak to przy nowopoznanych autorach bywa - wszystko się może zdarzyć. A tutaj zdarzyło się całkiem sporo.
Zacznijmy jednak od fabuły. Poznajemy Annę Jones, studentkę o niewątpliwej urodzie, której ewidentnie brakuje pewności siebie. Pewnego dnia odbywa dość niezręczną rozmowę z uniwersytecką gwiazdą futbolu - Drew Baylorem i ciągnie ona za sobą szereg zdarzeń, wywracających życie głównych bohaterów do góry nogami.
Nie jest to fabuła wymyślna i szczerze mówiąc zbyt mocno kojarzy mi się z popularną serią Elle Kennedy, którą wprost uwielbiam i na każdym kroku porównywałam tę pozycję do historii seksownych hokeistów, co niestety nie wyszło jej na dobre.
Pierwsza połowa ciągnęła mi się jak ból po flakach i ani trochę nie podobała mi się relacja głównych bohaterów i nie czułam pomiędzy nimi żadnej chemii. Nawet sceny seksu były jakieś takie przeciętne. W dodatku autorka zawarła w tej książce tyle opisów, że (przyznaję się bez bicia) niektóre z nich po prostu musiałam pomijać, bo chyba zanudziłabym się na śmierć. Na szczęście te przesadzone opisy rekompensowały ciekawe i miejscami bardzo zabawne dialogi i one jak dla mnie są akurat sporym plusem.
Kolejnym plusem jest postać Drew. Pierwszy raz spotkałam się z sytuacją, gdzie to główny bohater się zakochuje od pierwszego wejrzenia i zabiega o kobietę, bo zazwyczaj to jest jednak odwrotnie. To dość ciekawa odmiana, tyle, że Drew jest przedstawiany na taki ideał, że aż głowa mała i miejscami chciałam, żeby autorka go trochę zepsuła, co zrobiła dopiero pod koniec, ale i tak ostatecznie nadal był wspaniały. O postaci Anny to chyba nawet nie będę wspominać, bo była ona tak irytująca, że nie mogłam jej czasami znieść. Za to bohaterowie drugoplanowi byli naprawdę sympatyczni i dało się ich lubić, choć szczerze mówiąc jak na mój gust było ich zbyt wielu. Na wyróżnienie zasługuje zdecydowanie Gray - o panie, co za facet! - i jak tylko wyjedzie jego książka to biorę się za nią w ciemno, bo skradł moje serce.
Tę pozycję w mojej ocenie ratuje ostatnie sto stron. Jak w momentach romantycznych uniesień główni bohaterowie mi się nie podobali, tak w chwilach gdy skakali sobie do gardeł, a ich życie przestało być kolorowe, czułam w końcu pasję i miłość. Wtedy też przyzwyczaiłam się już do specyficznego stylu autorki i nawet przestały mi przeszkadzać te opisy, a może było ich po prostu mniej.
Ostatecznie, nie była to zła książka. Gdy przebrnęłam przez pierwsze dwieście stron, było już z górki i historia dość mocno mnie wciągnęła i w ostatecznym rozrachunku nawet mi się podobała, a co za tym idzie, prawdopodobnie przeczytam kolejne tomy.