Ona i jej kot recenzja

Historie codzienności chyba przekonują mnie do siebie najbardziej, ta książka przedstawia właśnie takie. Składa się ona z 4 opowieści, które przeplatają się ze sobą, każda ma osobnych głównych bohaterów, jednak wszyscy pojawiają się w każdej z nich. Jej istotnym elementem są koty, ich świat, któremu poświęca się połowę czasu.

Na początku poznajemy Miyu, która przygarnia porzuconego kociaka. Obserwujemy jej problemy w związku i przyjaźni. Naszą uwagę zostaje zwrócona na to, że strach przed skutkami blokuje nasze działanie do zmian, z drugiej strony mimo niego dalej brniemy w to w czym tkwimy. To była przygnębiająca opowieść, ale nie przemówiła do mnie, nie mogłam połączyć się emocjonalnie z główną bohaterką, bardzo polubiłam jej kota i ten cały koci świat, ale po tym rozdziale nie byłam zachwycona. W dalszych rozdziałach poznajemy historie kolejnych osób z otoczenia Miyu, jak i następnych zwierząt (również ze sobą skoligaconych).

Postacie mają swoje problemy, są one na tyle różnorodne, że w którejś opowieści pewnie będziemy mogli odnaleźć siebie. Koty również prezentują nam swoje bolączki, poznajemy także psa, który nad nimi czuwa.

Wrażenia
Im dalej tym lepiej, przynajmniej dla mnie, jednak te opowieści nie zakorzenią się w moim sercu, ale gdybym miała wybrać to chyba druga była najlepsza, odczułam ją najlepiej.

Mimo tego, że książka mi się podobała, to niestety, nie zachwyciła mnie tak jak każda japońska powieść w żurawiowej serii, do tej pory. Nie czułam tej głębi, przekazu, nie związałam się z nią emocjonalnie. Coś zaprezentowała, ale nie uderzyło to we mnie. Dużo bardziej podobała mi się kocia część tych historii, niż ludzka. Była pełna uroku. Lecz pamiętajcie, że jej nie skreślam!

Japońska literatura ma to do siebie, że w prostocie jest głębia, zawsze po zamknięciu lektury czekają mnie rozmyślania i zachwyty nad przedstawieniem życia. Tutaj tego nie odczułam, to nie tak, że mi się nie podobało, bo podobało! Po prostu rozczarował mnie brak miłości, w serii z żurawiem najbardziej lubię japońską literaturę, ale Ona i jej kot na razie wypadła w tej kategorii najbladziej.

Nie były to kolorowe historię, ale były pokrzepiające, język jest lekki, więc czyta się błyskawicznie. Mimo wszystko, polecam, ale nie jako priorytet. Chociaż kto wie, może Wam te historie bardziej przypadną do gustu.

Ode mnie 6/10.